Rozdział 8. Miłość

• Twoim ojcem jest Gabriel – powiedziała bliska łez moja matka.
• Nie , to nie możliwe. - wysapałam
• Melanie..
• Nic nie mów więcej.

Spojrzałam na anioły. Zaczęli mi się kłaniać nisko. Patrzyłam zszokowana na nich.

Pokręciłam głową nie mogąc uwierzyć w to co się dzieje.

• Dlaczego mi się kłaniacie ?? spytałam.
• Wymaga to od nich prawo – powiedział mój „Tata”.

Patrzyłam jak mój ukochany i przyjaciele mi się kłaniają. Złapałam się za głowę .

Oddychałam ciężko.

• To się nie dzieje – wyspałam i pobiegłam do swojego pokoju.

**

Jakiś czas później siedziałam na łóżku i płakałam . Ten nadmiar informacji i emocji mnie obezwładnia. Nie chciałam aby łzy mi leciały , ale nie mogłam nic na to poradzić. Co chwila wycierałam mokre policzki od łez.

Usłyszałam lekkie pukanie do drzwi. Chwilę później drzwi się otworzyły.

Stanął w nich Eric. Pokłonił się.

Zerwałam się z łóżka i rzuciłam mu się w ramiona. Przytulił mnie mocno. Zamknął nogą drzwi.

Czekał , aż się wypłaczę.

• Proszę , nie kłaniajcie mi się.

Spojrzałam mu w oczy i położyłam ręce na policzkach.

Patrzył z bólem.

Wspięłam się na palcach i pocałowałam go w usta.

Nie oddał mi go.

Odsunęłam się od niego. Serce mi pękało na milion małych kawałeczków.

• Dlaczego milczysz ?? Powiedz coś.
• Mel , proszę cię.
• Eric , o co chodzi ??
• Musimy zakończyć to co jest między nami.
• To jest pożegnanie.

Kiwnął głową.

• Nie , nie odejdziesz ode mnie. Nie pozwolę na to.
• Przykro mi
• Kocham cię to się nie liczy ?? spytałam.

Bez słowa odpowiedzi ruszył do drzwi. Podeszłam do niego. I złapałam za ramię.

• Nie możesz tak wyjść. Tyle razem przeszliśmy.

Miał ból i smutek w oczach. Pochylił się nade mnę i pocałował w czoło. Po czym wyszedł zamykając cicho drzwi.

• Nie zostawię tego tak. - krzyknęłam za nim.

Padłam na ziemię znowu zaczynając się użalać nad sobą.

**

Zeszłam na dół po dwóch godzinach. Gdy weszłam do kuchni by coś zjeść poczułam ramiona obejmujące mnie. Była to Wanda.

• Przykro mi – powiedziała mi do ucha.

Odsunęłam się od niej sztywno.

Podeszłam do lodówki i od razu odechciało mi się jeść.

Przeszłam obok mojej przyjaciółki bez słowa i weszłam do salonu.

Byli tam moi „rodzice: oraz Ian , Jess i Jake , którzy jak mnie zobaczyli to zerwali się za kanapy i zaczęli kłaniać. Zignorowałam to.

• Gdzie Eric ? Spytałam.
• Wyruszył na proces. - powiedział Ian.
• Co ??
• Kiedy ??
• Około 10 minut temu – powiedziała Jess.
• Ian zabierz mnie tam. Natychmiast.
• Ale.. - wyjąkał. - Dobrze.

Podszedł i otoczył mnie ramionami. Przez chwilę wszystko było czarne. Kiedy już wszystko pojawiło mi się przed oczami. Zobaczyłam wnętrze urzędu jak każdego innego na ziemi.

Rozejrzałam się dokładnie.

• Gdzie jest ten proces ?? spytałam Iana.
• Tamte drzwi – wskazał palcem.

Przy wielkich zdobionych , drewnianych drzwiach stało dwóch strażników.

Podeszłam z zamiarem wejścia , ale mnie zatrzymali.

• A ty tu czego ?? warknął jeden
• Ja na rozprawę. Jestem w pewnym sensie świadkiem
• W pewnym sensie ??? spytał sarkastycznie drugi.
• Wpuście mnie – warknęłam i przepchnęłam się jednocześnie wpadając na wielkie drzwi . Potknęłam się i z wielkim łaskotem wpadłam na salę przewracając się.
  Każdy zebrany w sali na mnie spojrzał.
  Zobaczyłam obszerną salę sądową , na środku której była wielka ława , za którą siedział Gabriel oraz kilku innych wysokiej rangi aniołów. Po bokach sali były dwie równie wielkie ławy w których siedziały anielscy doradcy.
  Eric był w szoku , że mnie widzi.
• Nie skazujcie go. On nic złego nie zrobił.
• Ja o tym zdecyduję – powiedział Gabriel.
  Mój ojciec.
• Jak się nazywasz moja droga ?? spytał mnie Gabriel
• Melanie Anderson. Eric jest moim aniołem stróżem.

Gabriel nagle zrobił wielkie oczy jakby sobie coś przypomniał.

Zerwał się z krzesełka.

• Wszyscy oprócz człowieka i skazanego wychodzą – zagrzmiał.

Każdy anioł w sali był zszokowany , ale bez słowa wstał i wyszedł. Zajęło im to około 5 minut , ale wyszli i w sali zapanowała cisza.

• Dlaczego tu przyszłaś ?? spytał Eric
• Powiedziałam , że nie zostawię tego tak.
• TY – wskazał na mnie Gabriel. - Po co tu przyszłaś , dziecko ?? Narażasz się.
• Wiesz kim jestem ?? spytałam.

Przewrócił oczami.

• Oczywiście , że wiem. Jestem twoim ojcem. A ty kiedy tu przyszłaś naraziłaś się na śmierć. Prawo mówi , że trzeba zabić każdego Nefilima.
• Zabijesz mnie ??
• Nie. Jesteś moim dzieckiem. Masz po części moją moc , a ja jestem archaniołem. Jesteś jedyna taka na świecie. Dlatego trzeba trzymać cię w ukryciu ?? Możesz zniszczyć złe siły.
• To po co ta cała rozprawa ??
• To tylko dla pokazu. Dla innych. Oczywiście zamierzałem go uniewinnić i dać jakąś lekką reprymendę. To ja zarządziłem by on był twoim aniołem stróżem. Oraz powiedziałem by trzymał łapska z daleka od mojej córki , ale jak widać nie posłuchał.
• To nie jego wina . Ja zaczęłam.
• Tak wiem. Mogłem się domyślić.
• Nie masz nic przeciwko.

Podszedł do mnie i położył ręce ramionach. Uśmiechnął się.

• Nie , przecież nic nie poradzę .. teraz wracajcie do domu. Pilnuj ją chłopcze. - powiedział do nas – Możecie już powrócić na salę.

Zajął swoje miejsce za biurkiem.

Z powrotem aniołowie stopniowo zaczęli wracać na salę. Zajęli swoje miejsce.

Przez chwile był jeden wielki gwar.

Gabriel uderzył drewnianym młotkiem o ławę przy której siedział.

• Oficjalnie uniewinniam oskarżonego. Wszelkie zarzuty są odwołane. Koniec rozprawy.

• Co ?? zerwał się jeden z doradców. - Tak nie może być. Przecież pogwałcił prawo.
• Prawo można zmienić. - powiedział poważnie archanioł.
• Będzie za każdym razem zmieniane prawo – spytał inny.

Zaczął się ponowny gwar. Archanioł się zdenerwował.

• Cisza !! Tak postanowiłem , a za waszą niesubordynację skazuję was na pół roku anielskiego więzienia – wskazał na nich – zabrać ich – zwrócił się do strażników.

Strażnicy złapali dwóch doradców i wynieśli ich z sali Wyrywali się , ale strażnicy byli silni.

• Koniec rozprawy -powiedział dobitnie mój ojciec i walną drewnianym młotkiem o blat.

Po sali rozeszły się pomruki niezadowolenia , ale nie mogli nic poradzić. Wstali niechętnie i wyszli z sali rozpraw.

Stałam w tym samym miejscu. Eric tuż obok mnie.

Zastanawiało mnie wiele rzeczy , miałam wiele pytań.

• Gabriel – archanioł spojrzał zdziwiony na mnie. - Dlaczego przez te lata nic nie wiedziałam ?? Dlaczego nikt nie mógł mi powiedzieć prawdy ?
• Bo nie byliśmy świadomi z twoją matką , że masz jakąkolwiek moc. Dopóki w noc przez twoimi urodzinami , zobaczyła cię śpiącą , a z twoich rąk wydobywało się białe światło. Tak to opisała.
• A o co chodzi z tą przepowiednią ?? Lucyfer powiedział , że jestem brązowowłosą dziewczyną z przepowiedni ??
• Gabriel , nie mów jej tego. - ostrzegł Eric. - Ona sobie z tym nie poradzi.
• I tak się dowie – odparował ojciec.
• Przepraszam - zaczęłam – Ja tu nadal jestem. Powiedz mi o co chodzi.
• Przepowiednia. Brązowowłosa dziewczyna do połowy człowiek do połowy anioł z archanielskimi mocami musi poświęcić życie za wszystkich. By dać światu nowy początek bez złych mocy.

Sapnęłam.

• Czyli muszę dać się zabić.

• Tak , tak. Musisz zginąć.
• To pomoże ??
  Gabriel kiwnął głową.
• Mel , nawet o tym nie myśl. Znajdziemy inny sposób – powiedział Eric.'
• Jak muszę tego dokonać ?

Gabriel przybrał obojętny wyraz twarzy.

• Sam Lucyfer musi cię zabić. Ale to nie będzie takie proste. On wie o przepowiedni , bo przecież sam ci o tym powiedział. Musisz być przygotowana na ataki innych demonów. Lucyfer będzie dążył do tego by jakieś z jego poddanych cię zabił.

Kiwnęłam głową.

• A nie ma innego sposobu.. ??
• Nie wiem , musiałbym przejrzeć stare anielskie księgi. - powiedział Gabriel.
• Ja się tym mogę zająć – zaoferowałam.

***

Kilka tygodni później.

Minęło tak wiele czasu , a ja nadal wiedziałam , by wygrać tę wojnę muszę poświęcić życie. Codziennie chodziłam do anielskiej biblioteki by przeszukiwać stare księgi. Nic nie mogłam znaleźć. Coraz bardziej byłam zniechęcona tymi poszukiwaniami i coraz bardziej przekonywała mnie myśl że lepiej się będzie poświęcić i dać sobie spokój z tym wszystkim.

Odkryłam również swoje moce. Mogę podnosić przedmioty , zmieniać sobie ubranie i takie tam.

Eric uczył mnie jak panować nad mocami , nadal nie wiedziałam czy mam skrzydła czy nie i szczerze mówiąc nie chciałam wiedzieć. Wole żyć w niewiedzy.

Oprócz moich anielskich mocy czułam w sobie też te złe , które mnie ciągnęły na swoją stronę. Często mam sny w których jestem zła i zabijam i ranię tych , których kocham.

Budzę się w nocy zalana potem. Na szczęście Eric nic nie wie o moich koszmarach i niech tak pozostanie.

Spojrzałam na zegarek , była 20.30. Byłam zmęczona cały dzień siedząc w bibliotece i czytając te wszystkie księgi. Gabriel mi pomagał. Przez te tygodnie poznał go lepiej , jako mojego ojca. Opowiadał trochę o sobie i o mamie , ale nie wiele.

Odłożyłam następną księgę na półkę w której nic nie znalazłam. Patrząc i szukając książki , zobaczyłam między regałami gablotkę z naprawdę starą księgą.

Podeszłam do niej. Czułam pałającą od niej moc.

• Co to za księga ?? Gabriel spojrzał i zmarszczył brwi.
• To księga , którą według legendy napisał sam bóg. Jest to nasz najświętszy artefakt.
• Mogę ją zobaczyć ??
• Możesz , ale nie przeczytasz jej. Ja nie mogę nawet jej otworzyć. Ona sama wybiera sobie czytelnika.
• Daj mi spróbować.

Wyjął księgę. Eric siedział w drugiej trochę mniejszej czytelni. Przerwał czytanie i spojrzał w naszą stronę. Odłożył książkę i podszedł do nas.

• Księga Boża ? Myślicie , że coś w niej znajdziecie ??
• Nie wiemy – mruknął mój ojciec. - Usiądź – powiedział – Przy biurku.

Usiadłam i wzięłam głęboki wdech.

Gabriel położył mi księgę Bożą przede mną.

Nagle poczułam moc i zawiał lekki wiatr. Patrzyłam na nią jak zaczarowana. Otworzyła się szybko. Aż podskoczyłam ze strachu. Zobaczyłam wiele drobnego tekstu.

Dwoił się w oczach , ale dało się przeczytać.

• A niech mnie – powiedział Eric – Puste strony.

Spojrzałam na niego zaskoczona.

• Jakie puste strony ?? Tu jest pełno tekstu.
• Widzisz co piszę ?? spytał Gabriel.
• Tak.
• Ukazuje się temu , którego ona wybrała.
• Chciałbym poczytać w spokoju. Możecie mnie zostawić w spokoju.
• Pewnie , będziemy obok – powiedział Eric i pocałował w czoło.

Wyszli i zamknęli drzwi.

***

Zaczęłam czytać tekst. Było go tak wiele. Ale pisało bardzo z sensem.

Wszystko to. O tym na pewno nie uczyli na religii w szkole. Nie z tego co pamiętam .

Nagle w moje oczy wpadł bardzo interesujący fragment o przepowiedni. Czytałam. Zaczęłam panikować. Czułam łzy w oczach. Zaczęłam ciężko oddychać.

Cicho , ale słyszalnie krzyknęła.

Przyłożyłam dłonie do ust.

Drzwi były zamknięte.

• Melanie ?! - usłyszałam głos Erica – Wszystko w porządku ?? Martwimy się tu z Ianem , Wandą i Gabrielem.

Użyłam mocy i zamknęłam drzwi na zamek.

• Melanie?!

Podeszłam do drzwi. Księga się zamknęła.

• Tak ??
• Coś się dzieje ?
• Nie. Chyba znalazłam coś.
• Tak?! Pokaż mi.
• Wiesz co to dużo tekstu do ogarnięcia..Muszę się skoncentrować.
• W porządku.
• Więc pomyślałam.., że.. Muszę to zrobić sama. Twoja obecność będzie mnie rozpraszać. Było by lepiej byś wrócił do mnie do domu i odpoczął wraz z Ianem. Gabriel przypilnuje mnie i Wandę. Poza tym od dawna nie spaliście. Jak skończymy Gabriel nas odprowadzi do domów. Dobrze ??
• Jasne jak chcesz – mruknął.
• Dzięki – łza mi poleciała po twarzy.
• Kocham cię . Pogadamy później.

Usłyszałam kroki po czym ucichło.

• Mel , poszedł – usłyszałam głos Wandy.

Otworzyłam drzwi i wpadłam przyjaciółce w ramiona. Płakałam jej w ramię.

Przez kilka minut.

• Co się dzieje ?? spytała – Porozmawiaj ze mną.
• Przepowiednia to bujda. Jest jeden sposób by pokonać Lucyfera i reszta zła. Tak było kiedyś. Lucyfer kochał śmiertelniczkę nad życie. Pokłócił się z nią niewybaczalnie , a ona chciała odejść . On nie chciał na to pozwolić więc ją zabił. Poświęcił swoją miłość i stał się zły. Więc jedyny sposób to poświęcenie swojej miłości czyli mój ukochany musi umrzeć – popłakałam się bardziej.
• O mój boże – wyszeptała.

Spojrzałam na Gabriela. Był w szoku. Stał bez ruchu.

Było jeszcze jedno , ale o tym nie chcę mówić. Chcę zostawić to dla siebie.

Jeżeli nie poświęcę swojej miłości to stanę się zła.

Nie pozwolę Ericowi umrzeć. Nie skrzywdzę go. Nigdy.

• Chcę wracać do domu. - wyszeptałam. - Nikomu nic nie mówcie. Proszę. Niech na razie będzie to nasza tajemnica , dobrze ?
• Dobrze – zgodzili się.

***

Gabriel odprowadził najpierw Wandę , a później mnie. Weszłam do domu. Przywitałam się z rodziną. Poszłam do swojego pokoju.

Zobaczyłam , że Eric śpi na moim łóżku. Biedny był tak zmęczony , że położył się gdzie popadło.

Podeszłam do łóżka i położyłam się obok niego .

Przytuliłam się do jego torsu i zasnęłam.