Rozdział 7. Nefilim.

Witajcie.. !! Możecie mnie zabić !! Wybaczcie , że tak długo nie pisałam.. !! Przyznam się iż nie miałam czasu , ale w końcu znalzłam i dokończyłam ten rozdział.

Nie wiem jak wy , ale sama nie wiem czy być zadowolonym z tego rozdziału.

Z jedenej strony mi się podoba , a z drugiej czegoś brakuje , tylko nie wiem czego .. Nie wpadłam na to. Mam nadzieję , że się wam spodoba. 

Wyraźcie swoje myśli w wielu komentarzach.

( Tylko proszę nie spamować ;D )

_____________________________

• Nie !! - krzyknęłam – Przestań , proszę – błagałam o litość.

Lucyfer odwrócił się w moim kierunku. Przekręcił głowę w bok i spojrzał na mnie sceptycznie.

• Skoro prosisz , kochanie . Co powiesz na to ?? Jak będziesz robić co ci każę to jego zostawię , bo widzę , że twoja miłość do niego jest bardzo głęboka. Nawet sama nie możesz tego opanować. I to samo mogę powiedzieć o nim.
• Zrobię wszystko – łzy mi popłynęły z oczu.
• Pięknie – klasnął w dłonie.
• Nie , Mel , nawet się nie waż. Nic mi nie będzie. Przyślą posiłki. Uratują nas. Nie poświęcaj.
• Zamknij się – uderzył go tak mocno w twarz , że zemdlał.
• Zostaw go ...
• Ci..!! - przyłożył mi palce do ust. A ja go ugryzłam.

Odsunął rękę – Ała.. - powiedział z uśmiechem.

• Wszystko cię bawi ..?
• Nie...

***

Jakiś czas później. Lucyfer męczył mnie , bił , próbował uzyskać ode mnie zgodę , ale nie chciałam i chcieć nie będę.

Gdy już widział , że jestem nie ugięta i tak wymęczona , że ledwo siedzę to poszedł i dał mi spokój.

Patrzyłam na nieprzytomnego anioła ze łzami w oczach.

• Eric , obudź się. Musisz coś zrobić . - wypłakałam.
• Eric !! powiedziałam najgłośniej jak mogłam. Poruszył się lekko.

Podniósł głowę i spojrzał w moją stronę.

Warknął głośno jak zwierzę.

Sapnęłam.

• Zabiję go !! Niech tylko tu przyjdzie. - wykrzyczał.
• Spokojnie. Nic mi nie jest.
• Żadne spokojnie.

Anioł próbował się uspokoić. Oddychał ciężko. Nagle jego ręce się zaświeciły.

Patrzyłam z szeroko otwartymi oczami.

Liny zaczęły się przepalać. Po chwili napiął mięśnie i liny urwały się z lekkim trzaskiem.

W mgnieniu oka podbiegł do mnie i urwał liny.

• Och , kochanie , co oni ci zrobił – pocałował mnie w czoło i wziął na ręce.
  Objęłam go za szyję. Wtuliłam się w niego.
• Aż tak źle jest – parsknął śmiechem.
• Hej.. - walnęłam go lekko. Bo na więcej nie miałam siły.
• Zabierajmy się stąd. Uwolnijmy resztę.
• Ok. - wyszeptałam i zalała mnie ciemność.

****

[Eric]

Niosłem nieprzytomną Mel. Była jak szmaciana lalka w moich ramionach. Muszę się nią nacieszyć , bo długo z nią pewnie nie zostanę jak w rządzie się dowiedzą o nas.

Szedłem najciszej jak się da. Rozglądałem się uważnie by nie wpaść na jakiegoś demonicznego strażnika.

No i jak zwykle .. Jakby to nie było za rogu wyszedł jeden z nich. Gdy mnie zobaczył to ruszył biegiem w moją stronę. Położyłem Mel na podłodze i zręcznym ruchem wyjąłem anielski sztylet.

Też miał anielski sztylet. Odbierał moje ataki , ale w pewnej chwili zamiast odbierać ataki to schyliłem się i kopniakiem podciąłem mu nogi . Upadł na ziemię , a ja wbiłem sztylet w jego serce.

Demon zaświecił się pomarańczowym światłem i zniknął.

Ponownie wziąłem dziewczynę na ręce i biegłem w stronę cel by uwolnić resztę.

Nagle za rogu wyszedł Ian i reszta.

• Dzięki Bogu – powiedział gdy mnie zobaczył.
• Jak się wydostaliście ??

Zobaczyłem za jego ramieniem Gabriela i całą anielską straż.

Czułem , że coś się święci. Może i teraz nam pomogą , ale później będą niezłe kłopoty.

Miałem w głowie najgorsze myśli.

Spojrzałem na nieprzytomną Mel w moich ramionach.

• Nic wam nie jest – zapytał mnie głębokim głosem Gabriel
• Nic , Panie – ukłoniłem się lekko. Tego wymagało ode mnie prawo.
• Wynosimy się.

Z jego ramion wystrzeliła struga światła , która zatoczyła się wokoło nas jak węże. Przymknąłem oczy. Kiedy znowu otworzyłem oczy staliśmy w salonie w domu Mel.

Gabriel zniknął wraz zresztą strażników .

• Mel !! - usłyszeliśmy krzyki jej rodziców i Wandy.

Wanda podbiegła do przyjaciółki i jej rodzice również.

• Nic jej nie jest . Po prostu jest nieprzytomna. - powiedziałem.
• Dziękuję – powiedziała uradowana jej matka i pocałowała mnie czoło. - Jesteśmy twoimi dłużnikami.
• Wiem , ale powinniście powiedzieć jej prawdę.
• Powiemy – powiedział jej ojciec.
• Jaką prawdę ?? spytała Wanda.

Każdy ją zignorował .

• Zaniosę ją na górę i posiedzę z nią.

Pokiwali głowami.

[ Wanda ]

Eric zaniósł Mel do jej pokoju. Rodzice jej poszli na ganek posiedzieć i porozmawiać w spokoju.

W pokoju byłam tylko ja i Ian , bo Jess i Jake też się gdzieś ulotnili.

• Dlaczego nie chciałeś mnie wziąć ??

Spojrzał na mnie i nie odezwał się.

• Powiedz coś.

• Co mam powiedzieć – warknął – Wiem , co chcesz usłyszeć. Choć to prawda , nie dojdzie do tego. Słyszysz..

Łzy mi poleciały.

• Nie płacz. To wszystko jest popierdolone ostro. Słuchaj , Eric powiedział jej to. Wszystko i teraz zapłaci najwyższą cenę. Ja nie będę popełniać tego samego błędu co on.
• Masz na myśli , że ją ko .. - nie dokończyłam , bo zasłonił mi usta ręką.
• Nie mów tego , Wanda. Do tego między nami nie dojdzie.
• Ah , tak..
• Nie rób tej miny , serce mi się kraja jak ją widzę.
• To powiedz mi to. Wiem , że to prawda.
• Nie.
• Dlaczego ?
• Bo nie.
• Czemu ??
• Eric będzie musiał od niej odejść , dlatego jest tam – wskazał ręką w stronę sufitu – A nie tu. Ja tego nie zrobię. Potrzebuję cię..
• Daj mi spokój – powiedziałam ze łzami w oczach i wybiegłam z pokoju.

***

[Melanie]

Obudziłam się wielkim bólem głowy. Czułam się jakby miała zaraz eksplodować. Co się właściwie stało ??

Myślałam chwilę..

Ah , tak .. Zasadzka , atak , tortury, ratunek.

Otworzyłam oczy. Eric spał na fotelu przysuniętym do mojego łóżka.

Pewnie nie było mu wygodnie. Też jest nieźle poobijany.

Eric mnie kocha.

A ja jego.

Nigdy czegoś takiego nie czułam.

Ale co teraz..??

Złapałam anioła za rękę i lekko ścisnęłam. Nadal był brudny , miał nieopatrzone rany. Chyba mnie nie odstępował ani na krok.

Drgnął i podniósł głowę. Spojrzał zaspanymi oczami , ale zaraz się ocucił .

• Dobrze się czujesz ? Spytał bez ogródek.
• Lepiej. Ale nadal wszystko boli. A jak ty się czujesz ?
• Mną się nie przejmuj.
• Och , przestań. Nie rób z siebie takiego bohatera. Każdy ma jakieś granice. Nawet ty.
• Dla mnie to już bez różnicy.
• O czym mówisz ?? - dźwignęłam się do pozycji siedzącej.
• Kiedy byłaś nieprzytomna dostałem rozkaz stawienia się na procesie.
• Jakim procesie ??
• Sądowym , który ma udowodnić czy złamałem prawo.
• Czyli mogą cię skazać za to co czujesz.

Kiwnął głową. Uśmiechnął się smutno.

• Nie !! Nie pozwolę na to. Idę z tobą. Spróbuje z nimi porozmawiać.
• Nie będę cię słuchać.
• Chociaż możemy spróbować.

Spojrzał na zmartwiony . Wiedziałam już , że wygrałam tę bitwę z nim.

Wiedziałam , że zrobi dla mnie wszystko.

Ale nie sądziłam , że jestem tego warta.

• Mel , nawet jeżeli cię posłuchają to wiele tym nie ugramy. Już na 100 % będę ukarany za bratanie się z człowiekiem , mogę też dostać zarzut wyruszenia w pojedynkę na wielkiego wroga , a prawo mówi iż trzeba niezwłocznie zwrócić się o pomoc do innych.
• To błahostki. Ale może cię nie ukarzą jak dowiedzą się kim jestem , przecież Lucyfer powiedział...
• Mel , w żadnym wypadku nie można im tego powiedzieć rozumiesz , poza tym nie mamy pewności czy nie kłamał..
• A jak mówił prawdę..
• To cię zabiją Mel.. Słyszysz zabiją.
• Co ?? patrzyłam przerażona na niego.
• Jeżeli Lucyfer mówił prawdę to jesteś Nefilim czyli dziecko człowieka i Anioła. Od kilkuset lat jest zakazane rodzenie takich dzieci i dlatego też bratanie ludzi w sensie miłości jest zabronie.
• Dlaczego ??
• 1200 p.n.e. był czas , że anioły wiązały się ludźmi i nic nie było w tym złego , ale jeden z tych Nefilim o imieniu Aleksander , któremu nie podobało się , iż muszą przestrzegać anielskiego prawa. Nie tylko jemu się to nie podobało. Zebrał zwolenników i wyruszyli z wojną na anioły. Wielu zginęło. W tym córka Gabriela i syn , który to wszystko zaczął. Aleksander. Od tamtego czasu prawo stało się o wiele bardziej surowe. Wcześniej tak nie było.
• To jakaś paranoja.
• Wiem. Nie pozwolę cię zabić. Nigdy.
• No dobrze. To powiedzmy że jestem Nefilim to od której strony.
• Nie wiem. Musisz się zapytać swoich rodziców.
• Och , daj spokój. Od teraz ich w ogóle nie uważam za rodziców.
• Nie wiem co mam sądzić na ten temat.

*****

Długo siedziałam sama w pokoju . Potrzebowałam samotności. Poprosiłam Erica by zostawił mnie samą. Miał opory , ale się zgodził.

Myślałam o tym wszystkim. Bałam się i jednocześnie byłam wściekła na moich „rodziców” za to , że nie powiedzieli mi prawdy.

O , nie.. Muszę to z siebie wyrzucić.

Wstałam z łóżka i ruszyłam na dół.

Kipiałam ze złości.

Wpadałam do salonu jak burza.

Wszyscy tam byli. Wanda , Ian , Eric , Jess , Jake oraz „rodzice”.

Łzy poleciały mi ze złości.

• Dlaczego ??

Nikt nie wiedział o co mi chodzi.

• Którego z was jestem dzieckiem o ile jestem któregoś z was ...
• Jesteś moja – powiedziała moja matka i wstała z kanapy i ruszyła w moja stronę.
  Robiłam kroki w tył.
  Zatrzymała się z łzami w oczach.
  Reszta się przyglądała całej sytuacji
• Kto jest moim prawdziwym ojcem – spojrzałam na tatę. Uśmiechnął się smutno.
• Twoim ojcem jest..