Rozdział 9.

Witam. Przeraszam , że tak długo nic nie dodwałam. Jest mi strasznie wstyd. Mam nadzieję , że nie będziecie się na mnie gniewać. ZAPRASZAM NA RODZIAŁ.  

_____________________________________________________

Obudziłam się rano i podniosłam lekko. Poczułam silne ramiona wokół mnie. Eric jeszcze spał. Spojrzałam na zegarek . Była 5 rano.

Nie mogłam z spać z powodu tych natłoku informacji . Wiedziałam , że nigdy nie skaże Erica na śmierć , ale tak to ja stanę się zła i dołączę do tych , których mój anioł i mój prawdziwy ojciec oraz inni dążą by zniszczyć.

Nie wiedziałam co mam robić , ale gdzieś wewnątrz siebie czułam , że już podjęłam decyzję.

Musiałam teraz tylko tak to wszystko zaplanować by nikt nie domyślił się co zamierzam.

Wstałam powoli by nie obudzić mojego anioła.

Stanęłam przy oknie i patrzyłam za wschód słońca. Był to piękny widok.

Nagle zobaczyłam , że ktoś stoi pod domem i patrzy prosto na mnie.

Wytężyłam wzrok i zdałam sobie sprawę , że to Dylan.

Przywołał mnie ruchem ręki. Otworzyłam okno i wyskoczyłam na trawnik , bo od okna do ziemi miał zaledwie 2 metry.

Gdy wylądowałam na trawie to lekko się zachwiałam po czym ruszyłam w jego kierunku.

Demon stał w wyzywającej pozie z rękoma w kieszeni i uśmiechał się szyderczo.

Zatrzymałam się metr przed nim.

• Czego tu chcesz ? Zapytałam prosto z mostu.
• Mnie też miło cię widzieć , kochanie.
• Czego tu chcesz ?? powtórzyłam.
• Jestem tu z pytaniem od Lucyfera. Mój , Pan , pyta czy podjęłaś decyzję ??
• Jaką ?? zmarszczyłam czoło.
• Oj , wiesz , kochanie. Chodzi o pokonanie nas by świat był bezpieczny – pomachał teatralnie rękoma – lub dołączenie do nas , bo wiem , że musiałabyś poświęcić osobę , którą kochasz czyli twojego Aniołka.
• Zamknij się.
• Nie ładnie tak się odzywać.
• Dajcie mi kilka dni , i spotkajmy się w waszym magazynie o tej porze.

Zamyślił się chwilę i popukał w brodę.

• Dobrze. Niech będzie. Masz maksymalnie 2 dni.
• 2 dni ?? zająknęłam się
• Tak i ani dnia więcej..
• Dobrze , zgadzam się – wyciągnęłam do niego dłoń. Odwzajemnił uścisk i pociągnął w swoją stronę i pocałował w usta.
  Zrobiło mi się tak niedobrze , że poczułam wnętrze żołądka w gardle.
  Odepchnęłam go od siebie.
  Parsknął śmiechem i zniknął.
  Padłam na ziemię i zaczęłam płakać. Łzy leciały mi ciurkiem po twarzy.
  Zwinęłam się w kłębek na trawie i płakałam nad tym jak bardzo zmieniło się moje życie chętnie bym to odwróciła , ale wtedy nie znałabym Erica. Mojej miłości.
  Zamknęłam oczy i zmorzył mnie sen.

**

Poczułam , że ktoś mną trzęsie i krzyczy moje imię. Otworzyłam oczy i zobaczyłam mojego anioła. Na jego widok zabolało mnie wszystko od środka.

• Eric ?! Wysapałam.
• O Matko. Już myślałem , że się nie obudzisz. - warknął
• Co się stało ?? spytałam chodź doskonale wiedziałam co jest i na co się wścieka.
• Znalazłem cię na podwórku przed domem. Leżałaś na ziemi. Powiesz mi co tam robiłaś ??

Podniosłam się lekko i zobaczyłam resztę mojej rodziny oraz Gabriela , który stał z założonymi rękoma na piersi wyraźnie bardziej wściekły niż Eric.

• Ja .. - zająknęłam – Obudziłam się o 5 rano przez przypadek i nie mogłam spać więc wyszłam na podwórko popatrzeć na wschód słońca – powiedziałam na jednym wdechu. Poniekąd prawdę , ale tylko w 50 % .

Gabriel pokręcił głową.

• Powiedzmy , że ci wierzę , Melanie – powiedział Gabriel.

Nie odezwałam się więcej.

Siedziałam na kanapie patrząc po kolei na twarze zebranych.

Bardzo się o mnie martwili.

• Powiesz mi co wczoraj znalazłaś ?? spytał mój Anioł.
• Ja..
• Ericu , okazało się , że to nic ważnego. Było tylko jakieś zaklęcie , które przyśpieszyło by śmierć. Czyli poświęcenie Melanie. - uratował mnie mój biologiczny ojciec.

Kamień mi spadł z serca.

Gabriel kiwnął głową porozumiewawczo bym mówiła.

• Tak . Dokładnie. To było zaklęcie śmierci.
• Nigdy o takim czymś nie słyszałem. - kontynuował Gabriel – Choć żyję już dość długo.
• To ja tym bardziej – stwierdził po chwilowym namyśle Eric. - Czyli to by przyśpieszyło twoją śmierć.. Więc odpada taka opcja.

Kiwnęłam.

Wzięłam wdech i głośno wypuściłam powietrze.

Wstałam z kanapy na której leżałam.

• Wybaczcie.. ale muszę do łazienki. - wymamrotałam i pobiegłam na górę by zamknąć się w łazience.

**

Siedziałam w toalecie jakąś dobrą godzinę.

Kilka łez mi popłynęło z oczu , ale już dawno nie było po nich śladu.

To dobrze. Nikt nie mógł wiedzieć , że płakałam , bo by zaczęli się domyślać.

Umyłam dokładnie twarz na wszelki wypadek.

Wzięłam bardzo głęboki wdech i szybko wypuściłam z ust powietrze.

Potrząsnęłam głową i wyszłam z łazienki.

Przed drzwiami zobaczyłam mojego Anioła. Stał z założonymi rękoma na piersi i dokładnie mi się przyglądał.

Nie miał ciekawej miny.

• Powiesz mi co się dzieje ?? spytał rzeczowo.
• Nic , tylko jestem tym wszystkim zmęczona. Te poszukiwania mnie męczą.
• Nie o tym mówię. Nie mówisz nam wszystkiego. Co ukrywasz ??
• Nic.
• Kłamiesz.
• Wcale nie – znowu się rozpłakałam.

Podszedł do mnie bliżej i złapał lekko za podbródek zmuszając by moja twarz uniosła się w górę.

Przejechał mi drugą dłonią po policzku.

• Wiem , że jest coś dużego czego mi nie mówisz. Dobrze cię znam. A poza tym twoje ciało nie kłamie. Twoje łzy nie kłamią. Przecież widzę , że coś cię męczy.
• Tak męczy – krzyknęłam – Prawda jest taka , że by ich pokonać muszę poświęcić kogoś kogo kocham najbardziej na świecie. Ty jesteś tą osobą. Nie pozwolę ci zginąć.

Zobaczyłam inne anioły i moją rodzinę. Patrzyli oniemiali.

Eric tak samo nie wiedział co ma ze sobą zrobić.

Zerwałam się z miejsca i biegłam do pokoju.

• Mel !! - krzyknął Eric za mną.

Ignorowałam go.

Wpadłam do pokoju. Stał w nim Dylan. Uśmiechał się.

• Widzę , że jednak pożegnałaś się wcześniej – powiedział.

Stałam naprzeciw niego.

• Nie dotykaj jej. - krzyknął Eric.

• Jestem tu bo ona tego chcę – wysyczał demon.

Dotknęłam ramienia Dylana.

• Wybacz , Eric. Bardzo cię kocham – wypłakałam – Ale nie mogę. Zabierz mnie stąd Dylan.

Zalała mnie ciemność.

***

Wylądowaliśmy jakimś bardzo jasnym pomieszczeniu. Nadal trzymałam się kurczowo ramienia Dylana. Gdy już odzyskałam zdolności ruchowe nad sobą to poczułam jak demon mnie odpycha. O mały włos a bym się przewróciła.

Spojrzałam morderczym wzrokiem na mojego towarzysza , który nawet nie zaszczycił mnie spojrzeniem.

Znajdowałam się w wielkim , nowocześnie urządzonym salonie. Na ścianach było sporo obrazów z dawnych epok i takie tam kolekcjonerskie , unikatowe rzeczy.

Po mojej prawej stronie było wielkie okno. Wyjrzałam a za oknem widok mnie zszokował.

Było tam pełno wybuchających lawą wulkanów , rzeka z lawą rozpływała się wszędzie gdzie się dało. Widziałam też ludzi , którzy byli strasznie poparzeni. Niektórzy chodzili , a ja dziwiłam się , że jeszcze mają na to siłę.

• Gdzie jesteśmy ??? spytałam.
• W piekle moja droga. Witamy – usłyszałam głos Lucyfera.

***

Spojrzałam w szoku na władce piekieł i ciężko oddychałam.

• W piekle ?? spytałam piskliwym głosem.

Dylan się uśmiechnął.

Zakasłałam by powrócić swój głos do normy.

• Tak , moja droga. Przyzwyczajaj się , bo będziesz tu spędzać dużo czasu.. W końcu będziesz jedną z nas , czyż nie mam racji ?
• Ah.. tak – westchnęłam i przy okazji się skarciłam za to , że tylko na tyle było mnie stać.

Moi wrogowie stali cicho przyglądając mi się.

• Och , no przejdźmy do rzeczy.
• Tak bardzo ci się śpieszy ?!

Nie odezwałam się na co on parsknął śmiechem.

Oddychałam ciężko czekając , aż w końcu.

• Pojmać ją - krzyknął do straży.

Demony złapały mnie w mocny uścisk. Wyrywałam się , ale mięli więcej siły.

• Co jest ?? warknęłam – Przecież nie tak miało być. Miał być jedną z was.

Wszyscy zaczęli się głośno śmiać i drwić ze mnie.

• Oj nie , nie będziesz jedną z nas. Zapomnij , moja droga. Jesteś zbyt potężna. Poza tym księga , którą czytałaś była nie prawdziwa. Mam szpiega , który podał się za twojego ojca Gabriela i podmienił księgę , a mnie przyniósł prawdziwą. A według przepowiedni , musisz stoczyć ze mną bitwę. Jeżeli wygrasz a ja zginę to wszystko wrócić do normy a jeżeli nie to zginiesz. Och , jakie to smutne , bo pewnie umrzesz , a wraz z tobą twój aniołek i cała rodzina. Pozabijam ich osobiście.
  - Nie waż się ich dotknąć – krzyknęłam
• Będę robić co będę chciał – odwrócił się na pięcie i zniknął za drzwiami.

Demony pobiły mnie i zostawiły ledwo ruszającą się.