Zawieszam !

Wybaczcie , ale zawieszam bloga !! Nie wiem na jak długo , ale też nie wiem czy tu wrócę już kiedykolwiek !! Od jakiegoś czasu w ogóle nie mam weny ! Tyczy się to moich obu blogów.. !! Poza tym ostatnio i tak statystyki odwiedzin spadły !! Nie usuwam tego bloga !! Mam nadzieję , że ktoś kiedyś jeszcze przeczytam !! Poza tym szczerze to nie mam pomysłu co wymyślać do opowiadań fantastycznych , bo wszystkie najlepsze rozwiązania pisania dalej opowieści są powszechnie już wymyślone przez znanych na świecie autorów !! Więc taki bloger jak ja nie ma tu nic do gadania niestety !
To wszystko !!
NARAZIE !
buziaki :*

Rozdział 9.

Witam. Przeraszam , że tak długo nic nie dodwałam. Jest mi strasznie wstyd. Mam nadzieję , że nie będziecie się na mnie gniewać. ZAPRASZAM NA RODZIAŁ.  

_____________________________________________________

Obudziłam się rano i podniosłam lekko. Poczułam silne ramiona wokół mnie. Eric jeszcze spał. Spojrzałam na zegarek . Była 5 rano.

Nie mogłam z spać z powodu tych natłoku informacji . Wiedziałam , że nigdy nie skaże Erica na śmierć , ale tak to ja stanę się zła i dołączę do tych , których mój anioł i mój prawdziwy ojciec oraz inni dążą by zniszczyć.

Nie wiedziałam co mam robić , ale gdzieś wewnątrz siebie czułam , że już podjęłam decyzję.

Musiałam teraz tylko tak to wszystko zaplanować by nikt nie domyślił się co zamierzam.

Wstałam powoli by nie obudzić mojego anioła.

Stanęłam przy oknie i patrzyłam za wschód słońca. Był to piękny widok.

Nagle zobaczyłam , że ktoś stoi pod domem i patrzy prosto na mnie.

Wytężyłam wzrok i zdałam sobie sprawę , że to Dylan.

Przywołał mnie ruchem ręki. Otworzyłam okno i wyskoczyłam na trawnik , bo od okna do ziemi miał zaledwie 2 metry.

Gdy wylądowałam na trawie to lekko się zachwiałam po czym ruszyłam w jego kierunku.

Demon stał w wyzywającej pozie z rękoma w kieszeni i uśmiechał się szyderczo.

Zatrzymałam się metr przed nim.

• Czego tu chcesz ? Zapytałam prosto z mostu.
• Mnie też miło cię widzieć , kochanie.
• Czego tu chcesz ?? powtórzyłam.
• Jestem tu z pytaniem od Lucyfera. Mój , Pan , pyta czy podjęłaś decyzję ??
• Jaką ?? zmarszczyłam czoło.
• Oj , wiesz , kochanie. Chodzi o pokonanie nas by świat był bezpieczny – pomachał teatralnie rękoma – lub dołączenie do nas , bo wiem , że musiałabyś poświęcić osobę , którą kochasz czyli twojego Aniołka.
• Zamknij się.
• Nie ładnie tak się odzywać.
• Dajcie mi kilka dni , i spotkajmy się w waszym magazynie o tej porze.

Zamyślił się chwilę i popukał w brodę.

• Dobrze. Niech będzie. Masz maksymalnie 2 dni.
• 2 dni ?? zająknęłam się
• Tak i ani dnia więcej..
• Dobrze , zgadzam się – wyciągnęłam do niego dłoń. Odwzajemnił uścisk i pociągnął w swoją stronę i pocałował w usta.
  Zrobiło mi się tak niedobrze , że poczułam wnętrze żołądka w gardle.
  Odepchnęłam go od siebie.
  Parsknął śmiechem i zniknął.
  Padłam na ziemię i zaczęłam płakać. Łzy leciały mi ciurkiem po twarzy.
  Zwinęłam się w kłębek na trawie i płakałam nad tym jak bardzo zmieniło się moje życie chętnie bym to odwróciła , ale wtedy nie znałabym Erica. Mojej miłości.
  Zamknęłam oczy i zmorzył mnie sen.

**

Poczułam , że ktoś mną trzęsie i krzyczy moje imię. Otworzyłam oczy i zobaczyłam mojego anioła. Na jego widok zabolało mnie wszystko od środka.

• Eric ?! Wysapałam.
• O Matko. Już myślałem , że się nie obudzisz. - warknął
• Co się stało ?? spytałam chodź doskonale wiedziałam co jest i na co się wścieka.
• Znalazłem cię na podwórku przed domem. Leżałaś na ziemi. Powiesz mi co tam robiłaś ??

Podniosłam się lekko i zobaczyłam resztę mojej rodziny oraz Gabriela , który stał z założonymi rękoma na piersi wyraźnie bardziej wściekły niż Eric.

• Ja .. - zająknęłam – Obudziłam się o 5 rano przez przypadek i nie mogłam spać więc wyszłam na podwórko popatrzeć na wschód słońca – powiedziałam na jednym wdechu. Poniekąd prawdę , ale tylko w 50 % .

Gabriel pokręcił głową.

• Powiedzmy , że ci wierzę , Melanie – powiedział Gabriel.

Nie odezwałam się więcej.

Siedziałam na kanapie patrząc po kolei na twarze zebranych.

Bardzo się o mnie martwili.

• Powiesz mi co wczoraj znalazłaś ?? spytał mój Anioł.
• Ja..
• Ericu , okazało się , że to nic ważnego. Było tylko jakieś zaklęcie , które przyśpieszyło by śmierć. Czyli poświęcenie Melanie. - uratował mnie mój biologiczny ojciec.

Kamień mi spadł z serca.

Gabriel kiwnął głową porozumiewawczo bym mówiła.

• Tak . Dokładnie. To było zaklęcie śmierci.
• Nigdy o takim czymś nie słyszałem. - kontynuował Gabriel – Choć żyję już dość długo.
• To ja tym bardziej – stwierdził po chwilowym namyśle Eric. - Czyli to by przyśpieszyło twoją śmierć.. Więc odpada taka opcja.

Kiwnęłam.

Wzięłam wdech i głośno wypuściłam powietrze.

Wstałam z kanapy na której leżałam.

• Wybaczcie.. ale muszę do łazienki. - wymamrotałam i pobiegłam na górę by zamknąć się w łazience.

**

Siedziałam w toalecie jakąś dobrą godzinę.

Kilka łez mi popłynęło z oczu , ale już dawno nie było po nich śladu.

To dobrze. Nikt nie mógł wiedzieć , że płakałam , bo by zaczęli się domyślać.

Umyłam dokładnie twarz na wszelki wypadek.

Wzięłam bardzo głęboki wdech i szybko wypuściłam z ust powietrze.

Potrząsnęłam głową i wyszłam z łazienki.

Przed drzwiami zobaczyłam mojego Anioła. Stał z założonymi rękoma na piersi i dokładnie mi się przyglądał.

Nie miał ciekawej miny.

• Powiesz mi co się dzieje ?? spytał rzeczowo.
• Nic , tylko jestem tym wszystkim zmęczona. Te poszukiwania mnie męczą.
• Nie o tym mówię. Nie mówisz nam wszystkiego. Co ukrywasz ??
• Nic.
• Kłamiesz.
• Wcale nie – znowu się rozpłakałam.

Podszedł do mnie bliżej i złapał lekko za podbródek zmuszając by moja twarz uniosła się w górę.

Przejechał mi drugą dłonią po policzku.

• Wiem , że jest coś dużego czego mi nie mówisz. Dobrze cię znam. A poza tym twoje ciało nie kłamie. Twoje łzy nie kłamią. Przecież widzę , że coś cię męczy.
• Tak męczy – krzyknęłam – Prawda jest taka , że by ich pokonać muszę poświęcić kogoś kogo kocham najbardziej na świecie. Ty jesteś tą osobą. Nie pozwolę ci zginąć.

Zobaczyłam inne anioły i moją rodzinę. Patrzyli oniemiali.

Eric tak samo nie wiedział co ma ze sobą zrobić.

Zerwałam się z miejsca i biegłam do pokoju.

• Mel !! - krzyknął Eric za mną.

Ignorowałam go.

Wpadłam do pokoju. Stał w nim Dylan. Uśmiechał się.

• Widzę , że jednak pożegnałaś się wcześniej – powiedział.

Stałam naprzeciw niego.

• Nie dotykaj jej. - krzyknął Eric.

• Jestem tu bo ona tego chcę – wysyczał demon.

Dotknęłam ramienia Dylana.

• Wybacz , Eric. Bardzo cię kocham – wypłakałam – Ale nie mogę. Zabierz mnie stąd Dylan.

Zalała mnie ciemność.

***

Wylądowaliśmy jakimś bardzo jasnym pomieszczeniu. Nadal trzymałam się kurczowo ramienia Dylana. Gdy już odzyskałam zdolności ruchowe nad sobą to poczułam jak demon mnie odpycha. O mały włos a bym się przewróciła.

Spojrzałam morderczym wzrokiem na mojego towarzysza , który nawet nie zaszczycił mnie spojrzeniem.

Znajdowałam się w wielkim , nowocześnie urządzonym salonie. Na ścianach było sporo obrazów z dawnych epok i takie tam kolekcjonerskie , unikatowe rzeczy.

Po mojej prawej stronie było wielkie okno. Wyjrzałam a za oknem widok mnie zszokował.

Było tam pełno wybuchających lawą wulkanów , rzeka z lawą rozpływała się wszędzie gdzie się dało. Widziałam też ludzi , którzy byli strasznie poparzeni. Niektórzy chodzili , a ja dziwiłam się , że jeszcze mają na to siłę.

• Gdzie jesteśmy ??? spytałam.
• W piekle moja droga. Witamy – usłyszałam głos Lucyfera.

***

Spojrzałam w szoku na władce piekieł i ciężko oddychałam.

• W piekle ?? spytałam piskliwym głosem.

Dylan się uśmiechnął.

Zakasłałam by powrócić swój głos do normy.

• Tak , moja droga. Przyzwyczajaj się , bo będziesz tu spędzać dużo czasu.. W końcu będziesz jedną z nas , czyż nie mam racji ?
• Ah.. tak – westchnęłam i przy okazji się skarciłam za to , że tylko na tyle było mnie stać.

Moi wrogowie stali cicho przyglądając mi się.

• Och , no przejdźmy do rzeczy.
• Tak bardzo ci się śpieszy ?!

Nie odezwałam się na co on parsknął śmiechem.

Oddychałam ciężko czekając , aż w końcu.

• Pojmać ją - krzyknął do straży.

Demony złapały mnie w mocny uścisk. Wyrywałam się , ale mięli więcej siły.

• Co jest ?? warknęłam – Przecież nie tak miało być. Miał być jedną z was.

Wszyscy zaczęli się głośno śmiać i drwić ze mnie.

• Oj nie , nie będziesz jedną z nas. Zapomnij , moja droga. Jesteś zbyt potężna. Poza tym księga , którą czytałaś była nie prawdziwa. Mam szpiega , który podał się za twojego ojca Gabriela i podmienił księgę , a mnie przyniósł prawdziwą. A według przepowiedni , musisz stoczyć ze mną bitwę. Jeżeli wygrasz a ja zginę to wszystko wrócić do normy a jeżeli nie to zginiesz. Och , jakie to smutne , bo pewnie umrzesz , a wraz z tobą twój aniołek i cała rodzina. Pozabijam ich osobiście.
  - Nie waż się ich dotknąć – krzyknęłam
• Będę robić co będę chciał – odwrócił się na pięcie i zniknął za drzwiami.

Demony pobiły mnie i zostawiły ledwo ruszającą się.

...

Zapraszam na nowy rozdział !! :)

http://lost-in-the-darkness-life.blogspot.com/

Rozdział 8. Miłość

• Twoim ojcem jest Gabriel – powiedziała bliska łez moja matka.
• Nie , to nie możliwe. - wysapałam
• Melanie..
• Nic nie mów więcej.

Spojrzałam na anioły. Zaczęli mi się kłaniać nisko. Patrzyłam zszokowana na nich.

Pokręciłam głową nie mogąc uwierzyć w to co się dzieje.

• Dlaczego mi się kłaniacie ?? spytałam.
• Wymaga to od nich prawo – powiedział mój „Tata”.

Patrzyłam jak mój ukochany i przyjaciele mi się kłaniają. Złapałam się za głowę .

Oddychałam ciężko.

• To się nie dzieje – wyspałam i pobiegłam do swojego pokoju.

**

Jakiś czas później siedziałam na łóżku i płakałam . Ten nadmiar informacji i emocji mnie obezwładnia. Nie chciałam aby łzy mi leciały , ale nie mogłam nic na to poradzić. Co chwila wycierałam mokre policzki od łez.

Usłyszałam lekkie pukanie do drzwi. Chwilę później drzwi się otworzyły.

Stanął w nich Eric. Pokłonił się.

Zerwałam się z łóżka i rzuciłam mu się w ramiona. Przytulił mnie mocno. Zamknął nogą drzwi.

Czekał , aż się wypłaczę.

• Proszę , nie kłaniajcie mi się.

Spojrzałam mu w oczy i położyłam ręce na policzkach.

Patrzył z bólem.

Wspięłam się na palcach i pocałowałam go w usta.

Nie oddał mi go.

Odsunęłam się od niego. Serce mi pękało na milion małych kawałeczków.

• Dlaczego milczysz ?? Powiedz coś.
• Mel , proszę cię.
• Eric , o co chodzi ??
• Musimy zakończyć to co jest między nami.
• To jest pożegnanie.

Kiwnął głową.

• Nie , nie odejdziesz ode mnie. Nie pozwolę na to.
• Przykro mi
• Kocham cię to się nie liczy ?? spytałam.

Bez słowa odpowiedzi ruszył do drzwi. Podeszłam do niego. I złapałam za ramię.

• Nie możesz tak wyjść. Tyle razem przeszliśmy.

Miał ból i smutek w oczach. Pochylił się nade mnę i pocałował w czoło. Po czym wyszedł zamykając cicho drzwi.

• Nie zostawię tego tak. - krzyknęłam za nim.

Padłam na ziemię znowu zaczynając się użalać nad sobą.

**

Zeszłam na dół po dwóch godzinach. Gdy weszłam do kuchni by coś zjeść poczułam ramiona obejmujące mnie. Była to Wanda.

• Przykro mi – powiedziała mi do ucha.

Odsunęłam się od niej sztywno.

Podeszłam do lodówki i od razu odechciało mi się jeść.

Przeszłam obok mojej przyjaciółki bez słowa i weszłam do salonu.

Byli tam moi „rodzice: oraz Ian , Jess i Jake , którzy jak mnie zobaczyli to zerwali się za kanapy i zaczęli kłaniać. Zignorowałam to.

• Gdzie Eric ? Spytałam.
• Wyruszył na proces. - powiedział Ian.
• Co ??
• Kiedy ??
• Około 10 minut temu – powiedziała Jess.
• Ian zabierz mnie tam. Natychmiast.
• Ale.. - wyjąkał. - Dobrze.

Podszedł i otoczył mnie ramionami. Przez chwilę wszystko było czarne. Kiedy już wszystko pojawiło mi się przed oczami. Zobaczyłam wnętrze urzędu jak każdego innego na ziemi.

Rozejrzałam się dokładnie.

• Gdzie jest ten proces ?? spytałam Iana.
• Tamte drzwi – wskazał palcem.

Przy wielkich zdobionych , drewnianych drzwiach stało dwóch strażników.

Podeszłam z zamiarem wejścia , ale mnie zatrzymali.

• A ty tu czego ?? warknął jeden
• Ja na rozprawę. Jestem w pewnym sensie świadkiem
• W pewnym sensie ??? spytał sarkastycznie drugi.
• Wpuście mnie – warknęłam i przepchnęłam się jednocześnie wpadając na wielkie drzwi . Potknęłam się i z wielkim łaskotem wpadłam na salę przewracając się.
  Każdy zebrany w sali na mnie spojrzał.
  Zobaczyłam obszerną salę sądową , na środku której była wielka ława , za którą siedział Gabriel oraz kilku innych wysokiej rangi aniołów. Po bokach sali były dwie równie wielkie ławy w których siedziały anielscy doradcy.
  Eric był w szoku , że mnie widzi.
• Nie skazujcie go. On nic złego nie zrobił.
• Ja o tym zdecyduję – powiedział Gabriel.
  Mój ojciec.
• Jak się nazywasz moja droga ?? spytał mnie Gabriel
• Melanie Anderson. Eric jest moim aniołem stróżem.

Gabriel nagle zrobił wielkie oczy jakby sobie coś przypomniał.

Zerwał się z krzesełka.

• Wszyscy oprócz człowieka i skazanego wychodzą – zagrzmiał.

Każdy anioł w sali był zszokowany , ale bez słowa wstał i wyszedł. Zajęło im to około 5 minut , ale wyszli i w sali zapanowała cisza.

• Dlaczego tu przyszłaś ?? spytał Eric
• Powiedziałam , że nie zostawię tego tak.
• TY – wskazał na mnie Gabriel. - Po co tu przyszłaś , dziecko ?? Narażasz się.
• Wiesz kim jestem ?? spytałam.

Przewrócił oczami.

• Oczywiście , że wiem. Jestem twoim ojcem. A ty kiedy tu przyszłaś naraziłaś się na śmierć. Prawo mówi , że trzeba zabić każdego Nefilima.
• Zabijesz mnie ??
• Nie. Jesteś moim dzieckiem. Masz po części moją moc , a ja jestem archaniołem. Jesteś jedyna taka na świecie. Dlatego trzeba trzymać cię w ukryciu ?? Możesz zniszczyć złe siły.
• To po co ta cała rozprawa ??
• To tylko dla pokazu. Dla innych. Oczywiście zamierzałem go uniewinnić i dać jakąś lekką reprymendę. To ja zarządziłem by on był twoim aniołem stróżem. Oraz powiedziałem by trzymał łapska z daleka od mojej córki , ale jak widać nie posłuchał.
• To nie jego wina . Ja zaczęłam.
• Tak wiem. Mogłem się domyślić.
• Nie masz nic przeciwko.

Podszedł do mnie i położył ręce ramionach. Uśmiechnął się.

• Nie , przecież nic nie poradzę .. teraz wracajcie do domu. Pilnuj ją chłopcze. - powiedział do nas – Możecie już powrócić na salę.

Zajął swoje miejsce za biurkiem.

Z powrotem aniołowie stopniowo zaczęli wracać na salę. Zajęli swoje miejsce.

Przez chwile był jeden wielki gwar.

Gabriel uderzył drewnianym młotkiem o ławę przy której siedział.

• Oficjalnie uniewinniam oskarżonego. Wszelkie zarzuty są odwołane. Koniec rozprawy.

• Co ?? zerwał się jeden z doradców. - Tak nie może być. Przecież pogwałcił prawo.
• Prawo można zmienić. - powiedział poważnie archanioł.
• Będzie za każdym razem zmieniane prawo – spytał inny.

Zaczął się ponowny gwar. Archanioł się zdenerwował.

• Cisza !! Tak postanowiłem , a za waszą niesubordynację skazuję was na pół roku anielskiego więzienia – wskazał na nich – zabrać ich – zwrócił się do strażników.

Strażnicy złapali dwóch doradców i wynieśli ich z sali Wyrywali się , ale strażnicy byli silni.

• Koniec rozprawy -powiedział dobitnie mój ojciec i walną drewnianym młotkiem o blat.

Po sali rozeszły się pomruki niezadowolenia , ale nie mogli nic poradzić. Wstali niechętnie i wyszli z sali rozpraw.

Stałam w tym samym miejscu. Eric tuż obok mnie.

Zastanawiało mnie wiele rzeczy , miałam wiele pytań.

• Gabriel – archanioł spojrzał zdziwiony na mnie. - Dlaczego przez te lata nic nie wiedziałam ?? Dlaczego nikt nie mógł mi powiedzieć prawdy ?
• Bo nie byliśmy świadomi z twoją matką , że masz jakąkolwiek moc. Dopóki w noc przez twoimi urodzinami , zobaczyła cię śpiącą , a z twoich rąk wydobywało się białe światło. Tak to opisała.
• A o co chodzi z tą przepowiednią ?? Lucyfer powiedział , że jestem brązowowłosą dziewczyną z przepowiedni ??
• Gabriel , nie mów jej tego. - ostrzegł Eric. - Ona sobie z tym nie poradzi.
• I tak się dowie – odparował ojciec.
• Przepraszam - zaczęłam – Ja tu nadal jestem. Powiedz mi o co chodzi.
• Przepowiednia. Brązowowłosa dziewczyna do połowy człowiek do połowy anioł z archanielskimi mocami musi poświęcić życie za wszystkich. By dać światu nowy początek bez złych mocy.

Sapnęłam.

• Czyli muszę dać się zabić.

• Tak , tak. Musisz zginąć.
• To pomoże ??
  Gabriel kiwnął głową.
• Mel , nawet o tym nie myśl. Znajdziemy inny sposób – powiedział Eric.'
• Jak muszę tego dokonać ?

Gabriel przybrał obojętny wyraz twarzy.

• Sam Lucyfer musi cię zabić. Ale to nie będzie takie proste. On wie o przepowiedni , bo przecież sam ci o tym powiedział. Musisz być przygotowana na ataki innych demonów. Lucyfer będzie dążył do tego by jakieś z jego poddanych cię zabił.

Kiwnęłam głową.

• A nie ma innego sposobu.. ??
• Nie wiem , musiałbym przejrzeć stare anielskie księgi. - powiedział Gabriel.
• Ja się tym mogę zająć – zaoferowałam.

***

Kilka tygodni później.

Minęło tak wiele czasu , a ja nadal wiedziałam , by wygrać tę wojnę muszę poświęcić życie. Codziennie chodziłam do anielskiej biblioteki by przeszukiwać stare księgi. Nic nie mogłam znaleźć. Coraz bardziej byłam zniechęcona tymi poszukiwaniami i coraz bardziej przekonywała mnie myśl że lepiej się będzie poświęcić i dać sobie spokój z tym wszystkim.

Odkryłam również swoje moce. Mogę podnosić przedmioty , zmieniać sobie ubranie i takie tam.

Eric uczył mnie jak panować nad mocami , nadal nie wiedziałam czy mam skrzydła czy nie i szczerze mówiąc nie chciałam wiedzieć. Wole żyć w niewiedzy.

Oprócz moich anielskich mocy czułam w sobie też te złe , które mnie ciągnęły na swoją stronę. Często mam sny w których jestem zła i zabijam i ranię tych , których kocham.

Budzę się w nocy zalana potem. Na szczęście Eric nic nie wie o moich koszmarach i niech tak pozostanie.

Spojrzałam na zegarek , była 20.30. Byłam zmęczona cały dzień siedząc w bibliotece i czytając te wszystkie księgi. Gabriel mi pomagał. Przez te tygodnie poznał go lepiej , jako mojego ojca. Opowiadał trochę o sobie i o mamie , ale nie wiele.

Odłożyłam następną księgę na półkę w której nic nie znalazłam. Patrząc i szukając książki , zobaczyłam między regałami gablotkę z naprawdę starą księgą.

Podeszłam do niej. Czułam pałającą od niej moc.

• Co to za księga ?? Gabriel spojrzał i zmarszczył brwi.
• To księga , którą według legendy napisał sam bóg. Jest to nasz najświętszy artefakt.
• Mogę ją zobaczyć ??
• Możesz , ale nie przeczytasz jej. Ja nie mogę nawet jej otworzyć. Ona sama wybiera sobie czytelnika.
• Daj mi spróbować.

Wyjął księgę. Eric siedział w drugiej trochę mniejszej czytelni. Przerwał czytanie i spojrzał w naszą stronę. Odłożył książkę i podszedł do nas.

• Księga Boża ? Myślicie , że coś w niej znajdziecie ??
• Nie wiemy – mruknął mój ojciec. - Usiądź – powiedział – Przy biurku.

Usiadłam i wzięłam głęboki wdech.

Gabriel położył mi księgę Bożą przede mną.

Nagle poczułam moc i zawiał lekki wiatr. Patrzyłam na nią jak zaczarowana. Otworzyła się szybko. Aż podskoczyłam ze strachu. Zobaczyłam wiele drobnego tekstu.

Dwoił się w oczach , ale dało się przeczytać.

• A niech mnie – powiedział Eric – Puste strony.

Spojrzałam na niego zaskoczona.

• Jakie puste strony ?? Tu jest pełno tekstu.
• Widzisz co piszę ?? spytał Gabriel.
• Tak.
• Ukazuje się temu , którego ona wybrała.
• Chciałbym poczytać w spokoju. Możecie mnie zostawić w spokoju.
• Pewnie , będziemy obok – powiedział Eric i pocałował w czoło.

Wyszli i zamknęli drzwi.

***

Zaczęłam czytać tekst. Było go tak wiele. Ale pisało bardzo z sensem.

Wszystko to. O tym na pewno nie uczyli na religii w szkole. Nie z tego co pamiętam .

Nagle w moje oczy wpadł bardzo interesujący fragment o przepowiedni. Czytałam. Zaczęłam panikować. Czułam łzy w oczach. Zaczęłam ciężko oddychać.

Cicho , ale słyszalnie krzyknęła.

Przyłożyłam dłonie do ust.

Drzwi były zamknięte.

• Melanie ?! - usłyszałam głos Erica – Wszystko w porządku ?? Martwimy się tu z Ianem , Wandą i Gabrielem.

Użyłam mocy i zamknęłam drzwi na zamek.

• Melanie?!

Podeszłam do drzwi. Księga się zamknęła.

• Tak ??
• Coś się dzieje ?
• Nie. Chyba znalazłam coś.
• Tak?! Pokaż mi.
• Wiesz co to dużo tekstu do ogarnięcia..Muszę się skoncentrować.
• W porządku.
• Więc pomyślałam.., że.. Muszę to zrobić sama. Twoja obecność będzie mnie rozpraszać. Było by lepiej byś wrócił do mnie do domu i odpoczął wraz z Ianem. Gabriel przypilnuje mnie i Wandę. Poza tym od dawna nie spaliście. Jak skończymy Gabriel nas odprowadzi do domów. Dobrze ??
• Jasne jak chcesz – mruknął.
• Dzięki – łza mi poleciała po twarzy.
• Kocham cię . Pogadamy później.

Usłyszałam kroki po czym ucichło.

• Mel , poszedł – usłyszałam głos Wandy.

Otworzyłam drzwi i wpadłam przyjaciółce w ramiona. Płakałam jej w ramię.

Przez kilka minut.

• Co się dzieje ?? spytała – Porozmawiaj ze mną.
• Przepowiednia to bujda. Jest jeden sposób by pokonać Lucyfera i reszta zła. Tak było kiedyś. Lucyfer kochał śmiertelniczkę nad życie. Pokłócił się z nią niewybaczalnie , a ona chciała odejść . On nie chciał na to pozwolić więc ją zabił. Poświęcił swoją miłość i stał się zły. Więc jedyny sposób to poświęcenie swojej miłości czyli mój ukochany musi umrzeć – popłakałam się bardziej.
• O mój boże – wyszeptała.

Spojrzałam na Gabriela. Był w szoku. Stał bez ruchu.

Było jeszcze jedno , ale o tym nie chcę mówić. Chcę zostawić to dla siebie.

Jeżeli nie poświęcę swojej miłości to stanę się zła.

Nie pozwolę Ericowi umrzeć. Nie skrzywdzę go. Nigdy.

• Chcę wracać do domu. - wyszeptałam. - Nikomu nic nie mówcie. Proszę. Niech na razie będzie to nasza tajemnica , dobrze ?
• Dobrze – zgodzili się.

***

Gabriel odprowadził najpierw Wandę , a później mnie. Weszłam do domu. Przywitałam się z rodziną. Poszłam do swojego pokoju.

Zobaczyłam , że Eric śpi na moim łóżku. Biedny był tak zmęczony , że położył się gdzie popadło.

Podeszłam do łóżka i położyłam się obok niego .

Przytuliłam się do jego torsu i zasnęłam.

Rozdział 7. Nefilim.

Witajcie.. !! Możecie mnie zabić !! Wybaczcie , że tak długo nie pisałam.. !! Przyznam się iż nie miałam czasu , ale w końcu znalzłam i dokończyłam ten rozdział.

Nie wiem jak wy , ale sama nie wiem czy być zadowolonym z tego rozdziału.

Z jedenej strony mi się podoba , a z drugiej czegoś brakuje , tylko nie wiem czego .. Nie wpadłam na to. Mam nadzieję , że się wam spodoba. 

Wyraźcie swoje myśli w wielu komentarzach.

( Tylko proszę nie spamować ;D )

_____________________________

• Nie !! - krzyknęłam – Przestań , proszę – błagałam o litość.

Lucyfer odwrócił się w moim kierunku. Przekręcił głowę w bok i spojrzał na mnie sceptycznie.

• Skoro prosisz , kochanie . Co powiesz na to ?? Jak będziesz robić co ci każę to jego zostawię , bo widzę , że twoja miłość do niego jest bardzo głęboka. Nawet sama nie możesz tego opanować. I to samo mogę powiedzieć o nim.
• Zrobię wszystko – łzy mi popłynęły z oczu.
• Pięknie – klasnął w dłonie.
• Nie , Mel , nawet się nie waż. Nic mi nie będzie. Przyślą posiłki. Uratują nas. Nie poświęcaj.
• Zamknij się – uderzył go tak mocno w twarz , że zemdlał.
• Zostaw go ...
• Ci..!! - przyłożył mi palce do ust. A ja go ugryzłam.

Odsunął rękę – Ała.. - powiedział z uśmiechem.

• Wszystko cię bawi ..?
• Nie...

***

Jakiś czas później. Lucyfer męczył mnie , bił , próbował uzyskać ode mnie zgodę , ale nie chciałam i chcieć nie będę.

Gdy już widział , że jestem nie ugięta i tak wymęczona , że ledwo siedzę to poszedł i dał mi spokój.

Patrzyłam na nieprzytomnego anioła ze łzami w oczach.

• Eric , obudź się. Musisz coś zrobić . - wypłakałam.
• Eric !! powiedziałam najgłośniej jak mogłam. Poruszył się lekko.

Podniósł głowę i spojrzał w moją stronę.

Warknął głośno jak zwierzę.

Sapnęłam.

• Zabiję go !! Niech tylko tu przyjdzie. - wykrzyczał.
• Spokojnie. Nic mi nie jest.
• Żadne spokojnie.

Anioł próbował się uspokoić. Oddychał ciężko. Nagle jego ręce się zaświeciły.

Patrzyłam z szeroko otwartymi oczami.

Liny zaczęły się przepalać. Po chwili napiął mięśnie i liny urwały się z lekkim trzaskiem.

W mgnieniu oka podbiegł do mnie i urwał liny.

• Och , kochanie , co oni ci zrobił – pocałował mnie w czoło i wziął na ręce.
  Objęłam go za szyję. Wtuliłam się w niego.
• Aż tak źle jest – parsknął śmiechem.
• Hej.. - walnęłam go lekko. Bo na więcej nie miałam siły.
• Zabierajmy się stąd. Uwolnijmy resztę.
• Ok. - wyszeptałam i zalała mnie ciemność.

****

[Eric]

Niosłem nieprzytomną Mel. Była jak szmaciana lalka w moich ramionach. Muszę się nią nacieszyć , bo długo z nią pewnie nie zostanę jak w rządzie się dowiedzą o nas.

Szedłem najciszej jak się da. Rozglądałem się uważnie by nie wpaść na jakiegoś demonicznego strażnika.

No i jak zwykle .. Jakby to nie było za rogu wyszedł jeden z nich. Gdy mnie zobaczył to ruszył biegiem w moją stronę. Położyłem Mel na podłodze i zręcznym ruchem wyjąłem anielski sztylet.

Też miał anielski sztylet. Odbierał moje ataki , ale w pewnej chwili zamiast odbierać ataki to schyliłem się i kopniakiem podciąłem mu nogi . Upadł na ziemię , a ja wbiłem sztylet w jego serce.

Demon zaświecił się pomarańczowym światłem i zniknął.

Ponownie wziąłem dziewczynę na ręce i biegłem w stronę cel by uwolnić resztę.

Nagle za rogu wyszedł Ian i reszta.

• Dzięki Bogu – powiedział gdy mnie zobaczył.
• Jak się wydostaliście ??

Zobaczyłem za jego ramieniem Gabriela i całą anielską straż.

Czułem , że coś się święci. Może i teraz nam pomogą , ale później będą niezłe kłopoty.

Miałem w głowie najgorsze myśli.

Spojrzałem na nieprzytomną Mel w moich ramionach.

• Nic wam nie jest – zapytał mnie głębokim głosem Gabriel
• Nic , Panie – ukłoniłem się lekko. Tego wymagało ode mnie prawo.
• Wynosimy się.

Z jego ramion wystrzeliła struga światła , która zatoczyła się wokoło nas jak węże. Przymknąłem oczy. Kiedy znowu otworzyłem oczy staliśmy w salonie w domu Mel.

Gabriel zniknął wraz zresztą strażników .

• Mel !! - usłyszeliśmy krzyki jej rodziców i Wandy.

Wanda podbiegła do przyjaciółki i jej rodzice również.

• Nic jej nie jest . Po prostu jest nieprzytomna. - powiedziałem.
• Dziękuję – powiedziała uradowana jej matka i pocałowała mnie czoło. - Jesteśmy twoimi dłużnikami.
• Wiem , ale powinniście powiedzieć jej prawdę.
• Powiemy – powiedział jej ojciec.
• Jaką prawdę ?? spytała Wanda.

Każdy ją zignorował .

• Zaniosę ją na górę i posiedzę z nią.

Pokiwali głowami.

[ Wanda ]

Eric zaniósł Mel do jej pokoju. Rodzice jej poszli na ganek posiedzieć i porozmawiać w spokoju.

W pokoju byłam tylko ja i Ian , bo Jess i Jake też się gdzieś ulotnili.

• Dlaczego nie chciałeś mnie wziąć ??

Spojrzał na mnie i nie odezwał się.

• Powiedz coś.

• Co mam powiedzieć – warknął – Wiem , co chcesz usłyszeć. Choć to prawda , nie dojdzie do tego. Słyszysz..

Łzy mi poleciały.

• Nie płacz. To wszystko jest popierdolone ostro. Słuchaj , Eric powiedział jej to. Wszystko i teraz zapłaci najwyższą cenę. Ja nie będę popełniać tego samego błędu co on.
• Masz na myśli , że ją ko .. - nie dokończyłam , bo zasłonił mi usta ręką.
• Nie mów tego , Wanda. Do tego między nami nie dojdzie.
• Ah , tak..
• Nie rób tej miny , serce mi się kraja jak ją widzę.
• To powiedz mi to. Wiem , że to prawda.
• Nie.
• Dlaczego ?
• Bo nie.
• Czemu ??
• Eric będzie musiał od niej odejść , dlatego jest tam – wskazał ręką w stronę sufitu – A nie tu. Ja tego nie zrobię. Potrzebuję cię..
• Daj mi spokój – powiedziałam ze łzami w oczach i wybiegłam z pokoju.

***

[Melanie]

Obudziłam się wielkim bólem głowy. Czułam się jakby miała zaraz eksplodować. Co się właściwie stało ??

Myślałam chwilę..

Ah , tak .. Zasadzka , atak , tortury, ratunek.

Otworzyłam oczy. Eric spał na fotelu przysuniętym do mojego łóżka.

Pewnie nie było mu wygodnie. Też jest nieźle poobijany.

Eric mnie kocha.

A ja jego.

Nigdy czegoś takiego nie czułam.

Ale co teraz..??

Złapałam anioła za rękę i lekko ścisnęłam. Nadal był brudny , miał nieopatrzone rany. Chyba mnie nie odstępował ani na krok.

Drgnął i podniósł głowę. Spojrzał zaspanymi oczami , ale zaraz się ocucił .

• Dobrze się czujesz ? Spytał bez ogródek.
• Lepiej. Ale nadal wszystko boli. A jak ty się czujesz ?
• Mną się nie przejmuj.
• Och , przestań. Nie rób z siebie takiego bohatera. Każdy ma jakieś granice. Nawet ty.
• Dla mnie to już bez różnicy.
• O czym mówisz ?? - dźwignęłam się do pozycji siedzącej.
• Kiedy byłaś nieprzytomna dostałem rozkaz stawienia się na procesie.
• Jakim procesie ??
• Sądowym , który ma udowodnić czy złamałem prawo.
• Czyli mogą cię skazać za to co czujesz.

Kiwnął głową. Uśmiechnął się smutno.

• Nie !! Nie pozwolę na to. Idę z tobą. Spróbuje z nimi porozmawiać.
• Nie będę cię słuchać.
• Chociaż możemy spróbować.

Spojrzał na zmartwiony . Wiedziałam już , że wygrałam tę bitwę z nim.

Wiedziałam , że zrobi dla mnie wszystko.

Ale nie sądziłam , że jestem tego warta.

• Mel , nawet jeżeli cię posłuchają to wiele tym nie ugramy. Już na 100 % będę ukarany za bratanie się z człowiekiem , mogę też dostać zarzut wyruszenia w pojedynkę na wielkiego wroga , a prawo mówi iż trzeba niezwłocznie zwrócić się o pomoc do innych.
• To błahostki. Ale może cię nie ukarzą jak dowiedzą się kim jestem , przecież Lucyfer powiedział...
• Mel , w żadnym wypadku nie można im tego powiedzieć rozumiesz , poza tym nie mamy pewności czy nie kłamał..
• A jak mówił prawdę..
• To cię zabiją Mel.. Słyszysz zabiją.
• Co ?? patrzyłam przerażona na niego.
• Jeżeli Lucyfer mówił prawdę to jesteś Nefilim czyli dziecko człowieka i Anioła. Od kilkuset lat jest zakazane rodzenie takich dzieci i dlatego też bratanie ludzi w sensie miłości jest zabronie.
• Dlaczego ??
• 1200 p.n.e. był czas , że anioły wiązały się ludźmi i nic nie było w tym złego , ale jeden z tych Nefilim o imieniu Aleksander , któremu nie podobało się , iż muszą przestrzegać anielskiego prawa. Nie tylko jemu się to nie podobało. Zebrał zwolenników i wyruszyli z wojną na anioły. Wielu zginęło. W tym córka Gabriela i syn , który to wszystko zaczął. Aleksander. Od tamtego czasu prawo stało się o wiele bardziej surowe. Wcześniej tak nie było.
• To jakaś paranoja.
• Wiem. Nie pozwolę cię zabić. Nigdy.
• No dobrze. To powiedzmy że jestem Nefilim to od której strony.
• Nie wiem. Musisz się zapytać swoich rodziców.
• Och , daj spokój. Od teraz ich w ogóle nie uważam za rodziców.
• Nie wiem co mam sądzić na ten temat.

*****

Długo siedziałam sama w pokoju . Potrzebowałam samotności. Poprosiłam Erica by zostawił mnie samą. Miał opory , ale się zgodził.

Myślałam o tym wszystkim. Bałam się i jednocześnie byłam wściekła na moich „rodziców” za to , że nie powiedzieli mi prawdy.

O , nie.. Muszę to z siebie wyrzucić.

Wstałam z łóżka i ruszyłam na dół.

Kipiałam ze złości.

Wpadałam do salonu jak burza.

Wszyscy tam byli. Wanda , Ian , Eric , Jess , Jake oraz „rodzice”.

Łzy poleciały mi ze złości.

• Dlaczego ??

Nikt nie wiedział o co mi chodzi.

• Którego z was jestem dzieckiem o ile jestem któregoś z was ...
• Jesteś moja – powiedziała moja matka i wstała z kanapy i ruszyła w moja stronę.
  Robiłam kroki w tył.
  Zatrzymała się z łzami w oczach.
  Reszta się przyglądała całej sytuacji
• Kto jest moim prawdziwym ojcem – spojrzałam na tatę. Uśmiechnął się smutno.
• Twoim ojcem jest..