Rozdział 3. Dlaczego życie jest takie trudne ??

[Melanie]

Obudziłam się. Kobieta i Mężczyzna stali nade mną. Rozmawiali o czymś i chyba myśleli , że nie żyję.

Zerwałam się nagle i zaczęłam uciekać. Zaczęli biec za mną.

• Melanie !! Usłyszałam krzyk Erica.
• ERIC !! KRZYKNĘŁAM.

[Eric]

Zbiegłem na dół po schodach. Naprzeciw wyszła mi Jess.

• O co znowu poszło ??
• Głównie o to , że nam dokuczaliście z Jake'iem.

• Gdzie ona pobiegła ??
• Nie wiem , ale czuję , że ma kłopoty. Lecę.
• Leć.

Biegłem jak szalony przez ulicę. Szukałem jej. Nie mogłem zawieść Po tym jak ją potraktowałem , nie mogłem tego tak zostawić.

• Melanie !! - krzyknąłem.
• ERIC !!! Usłyszałem jej głos.
• Melanie !!

Biegłem niczym sprinter. Za zakrętem zobaczyłem jak Melanie biegnie w moją stronę. A za nią dwójka demonów. Kobieta i Mężczyzna. Mel miała łzy w oczach. Biegła już na resztkach sił. Miała porozrywane ciuchy. Widocznie się broniła ile mogła.

Wpadła mi w ramiona i przycisnęła do mnie. Zobaczyłem przez jej ramię nadchodzących demonów.

Szybko wyswobodziłem z jej uścisku i brutalnie przesunąłem za swoje plecy. Wyjąłem srebrny sztylet za paska. Najpierw dobiegła do mnie kobieta. Wbiłem jej sztylet w serce . Padła nieżywa.

Mężczyzna był w furii zaczął się ze mną bić. Kopnął mnie rękę i broń wypadła mi z ręki. Upadła z brzękiem na chodnik. Zacząłem go walić pięściami w twarz i kopać. Nagle rzucił się na mnie. Odepchnąłem go mocno od siebie . Walnął w miedziane , czarne ogrodzenie.

• Eric !! Masz – Melanie rzuciła sztylet.

Złapałem go zręcznie , podbiegłem do przeciwnika i zakończyłem jego żywot wbijając mu w serce.

Krzyknął zaskoczony i padł na ziemię.

Włożyłem sztylet za pasek. Wstałem z kolan. Odwróciłem się , a Melanie od razu była w moich ramionach.

• Dziękuję , za pomoc – powiedziała mi ramię.

Objąłem ją w pasie.

• Nie ma za co . Zawsze cię uratuję. Takie moje zadanie.

Odsunąłem się od niej . Spojrzałem na jej ciało by zobaczyć obrażenia.

• Nic ci się nie stało ??
• Nie , tylko lekkie obrażenia. Przeżyję. Muszę.

Kiwnąłem głową.

***

[Melanie]

Weszliśmy do domu . Byłam roztrzęsiona. Skierowałam się do kuchni. Usiadłam na stołku i napiłam się soku pomarańczowego. Oddychałam głęboko by pozbyć się nadmiaru adrenaliny w moich żyłach. Krew mi buzowała.

• Wszystko w porządku ?? spytał mój Anioł.

Zignorowałam go totalnie. Nie chciało mi się z nim rozmawiać. Ciągle miałam w głowie to co mi powiedział. Prześladowało mnie to co myśli. Myślałam , że jest inny. Ból upokorzenia , pomyłki był okropny.

Wypiłam całą szklankę soku aż do dna. Wstałam i od razu umyłam tę szklankę. Ruszyłam do pokoju. Szłam powoli. Nie słyszałam za sobą kroków. No i dobrze. Czyli zostawi mnie w spokoju. Nareszcie. Przecież , nie chciał tu być. On woli być wojownikiem , niż nianią nic niewartościowego człowieka jakim jestem ja.

Usiadłam na łóżku. Przez chwilę patrzyłam w przestrzeń , nie wiedząc co mam ze sobą zrobić. Nagle ni stąd ni zowąd zaczęłam płakać. Emocje wzięły nade mną górę. Wszystko co się stało , po prostu musiałam się z tego wypłakać.

Łzy leciały mi strumieniami. Nie miałam siły nawet ich wytrzeć z twarzy. Ryczałam jak dziecko nad zepsutą zabawką. Po pół godzinie się uspokoiłam. Spojrzałam na zegarek . Była 23. Już byłam zmęczona , ale wiedziałam , że nie zasnę.

Około północy do pokoju przyszedł Eric. Nadal nie mogłam spać ,siedziałam w pozycji siedzącej i patrzyłam się w przestrzeń. Łzy leciały mi znowu po twarzy. Co się ze mną dzieje ?? W pokoju było ciemno. Lubiłam siedzieć w ciemności.

Anioł wszedł i zapalił światło. Na chwilę mnie to oślepiło , ale nie dałam po sobie tego poznać.

• Melanie ?? Płaczesz ??

Nie zwracałam na niego uwagi. Ignorowałam go. Zranił mnie. No nie dziewczyno.. krzyczała moja podświadomość. .. Co ty wygadujesz..?? Nie mógł cię zranić , bo nawet nie byliście razem. Boli cię tylko jego zdanie na twój temat. Czyli to oznacza..

NIE.. krzyknęłam na nią. NIE MÓW TEGO.. !!

Załapałam się za głowę i zgięłam.

• Co się dzieje ?? zaczął panikować. Dotknął mojego ramienia.
• Nie dotykaj mnie – warknęłam.

Odsunął się posłusznie. Patrzył na mnie. Czułam jego wirujące spojrzenie na mnie. Nie miałam odwagi spojrzeć mu w oczy. To za trudne.

W końcu wzięłam w garść i spojrzałam na jego twarz.

• Przepraszam – wyszeptałam.
• Nie masz za co. - stwierdził fakt.

Wytarłam łzy z twarzy rękawem bluzki. Wstałam z łóżka. Moje mięśnie były wiotkie od za długiego siedzenia w tej sami pozycji. Przez chwilę próbowałam odzyskać panowanie nad mięśniami. Zajęło mi to minutkę. Ruszyłam w stronę łazienki.

Przeszłam obok niego. Złapał mnie za ramię tym mnie zatrzymując. Próbowałam się wyrwać , ale nie miałam siły.

• Poczekaj.
• Zostaw mnie.
• Melanie, proszę. Jesteś w szoku po ataku. Daj sobie pomóc.
• Dobrze , pod jednym warunkiem – powiedziałam.
• Jakim ??
• Obiecaj , że się we mnie nie zakochasz – to co powiedziałam bardzo mnie zabolało , ale tak będzie lepiej.

Przez chwilę patrzył bez słowa. Westchnął i powiedział. - Zgoda , masz to jak w banku.

Uśmiechnęłam się smutno.

• A teraz – uśmiechnął się lekko – Idź zrób coś ze sobą bo kogoś jeszcze wystraszysz. - powiedział a w jego oczach widać było rozbawienie.
• Bardzo zabawne . Już idę.

Weszłam do łazienki, zamknęłam drzwi na zamek . Oparłam się o drzwi. Zjechałam na podłogę i ukryłam twarz w dłoniach. Poleciało mi kilka łez. Szybko je wytarłam. Musiałam to zrobić. Tak będzie lepiej dla mnie i dla niego. Tylko dlaczego teraz nie mogłam się pogodzić z tą myślą.

Dlaczego życie jest takie trudne ??

[Eric]

Gdy weszła do łazienki poczułem niesamowitą wściekłość. Wrzałem ze wściekłości. Poprosiła aby się w niej nie zakochał. Jak miałem to zrobić ? Spędzam z nią każdą chwilę i z każdą tą chwilę czuję coraz więcej do niej. Powiedziałem do niej „ Masz to jak w banku” Co we mnie wstąpiło ??

Walnąłem w ścianę z pięści. Moja ręka zaczęła boleć. Leciało trochę krwi , ale po chwili się zagoiło. W ścianie za to została pamiątka. Odcisk . Kurde , Melanie się wkurzy. Obok wisiały na wieszaku jej ciuchy. Trochę je przesunąłem by zakryć to co zrobiłem.

Podszedłem do swojego łóżka i położyłem się. Musiałem się uspokoić. Zamknąłem oczy i po chwili zasnąłem.

[Melanie]

Weszłam do pokoju w piżamie. W pomieszczeniu panował pół mrok. Była tylko zapalona moja lampka na biurku. Nie dawała wiele światła , ale zawsze coś.

Rozejrzałam się po pokoju. Eric już spał. Widocznie był zmęczony tym całą akcją ratowanie mi życia. Podeszłam do niego i stanęłam nad nim. Nie wiem co bym bez niego zrobiła. Wyglądał tak spokojnie. Był w zasięgu ręki , ale jednak nie osiągalny i to wszystko z mojej winy. Musiałam się z tym pogodzić , ale na pewno jak przyjdzie co do czego to jeszcze mi podziękuję. Taką mam bynajmniej nadzieję. Wyciągnęłam chwiejnie rękę i dotknęłam palcem jego twarzy. Jego skóra była miękka i ciepła. Poruszył się i przekręcił na drugi bok. Od razu jak oparzona odsunęłam się na kilka kroków. Wpadłam na wieszak z moimi ciuchami. Przesunął się lekko i moim oczom ukazało się wgniecenie w ścianie w kształcie pięści.

Eric to zrobił. Chyba musiał rozładować złość. Spojrzałam przelotnie w jego stronę po czym zakryłam wgniecenie wieszakiem . Zrobiłam powolny krok w stronę biurka i w tym momencie deski w mojej podłodze skrzypnęły głuchym odgłosem. Skrzywiłam się. Na szczęście Anioł się nie obudził. Odetchnęłam z ulgą. Zgasiłam lampkę po czym położyłam się do łóżka i odpłynęłam w objęcia Morfeusza.

***

Stałam przy szafce po lekcji Angielskiego wraz z Wandą no i oczywiście od czasu ataku nie odstępujący mnie nawet na krok Eric.

Opowiedziałam Wandzie o całym wydarzeniu . Była w szoku i cieszyła się , że nic mi nie jest oraz podziękowała Ericowi.

Ah .. zapomniałam wspomnieć wraz z nami stał również Anioł stróż Wandy. Ian. Był wysoki , blondyn i umięśniony równie dobrze jak Eric. Choć Eric był dla mnie ideałem.

Okazało się , że Ian i Eric to najlepsi kumple. Każdy z nich był zaskoczony swoim widokiem.

• Ale się złożyło , że się znają , co ??
• Nom..
• Oh , patrz – powiedziała podekscytowana Wanda – Dylan Kydd tu idzie..
• Dylan ??
• Jak myślisz co chcę ??
• Nie mam pojęcia. - mruknęłam.
• On zawsze ci się podobał
• Hmm
• Ale ma mnie gdzieś – ponownie mruknęłam. - Pewnie chcę pracę domową z Szekspira.
• Cześć , Wanda , Melanie – usłyszeliśmy głos Dylana.

Dylan Kydd jeden z najbardziej popularnych chłopaków w szkole. Kapitan drużyny futbolowej. Jest wysoki , szczupły , umięśniony. Jego oczy są koloru zielonego. Włosy ciemnobrązowe i zawsze ułożone w nieładzie co dodawało mu uroku. Miałyśmy szczęście ,że Pan popularny podszedł do nas by z nami pogadać. Bo prawda jest taka , że my z Wandą należymy do tak zwanego szkolnego plebsu. Czyli zaliczali się do niego takie przeciętne osoby jak ja , kujony oraz odludki , które nie potrafią się odezwać by walczyć o swoje. Oni za to można nazwać ich arystokracją wręcz. Dylan ma wpływowych rodziców , którzy dają mu kasę na każdą zachciankę. Był próżny. Bynajmniej to wywnioskowałam z jego zachowania na przerwach . No i jak na kapitana drużyny przystało miał dziewczynę również za tak zwanej arystokracji. Wszyscy są siebie warci. Szkoda słów.

• Co chcesz ?? zapytała Wanda.
• Chciałbym porozmawiać z Melanie w cztery oczy jeśli to nie problem. - spojrzał przelotnie na Iana , Erica oraz Wandę.
• Pewnie – powiedziała ochoczo – Eric , Ian , zostawmy ich na chwilę..
• Ale.. - mój anioł jęknął
• Nic jej nie będzie – zwróciła się do niego.

Odeszli na kilka metrów od nas. Staliśmy przez kilka sekund w ciszy , która była okropna więc postanowiłam ją przerwać.

• A więc o co chodzi ??
• Potrzebuję twojej pomocy.
• W Czym ??
• Wiem , że dobrze się uczysz i pomyślałem czy nie mogłabyś mi udzielić korepetycji.
• Serio ? Byłam zaskoczona
• Tak. Nie radzę sobie z tym Angielskim i Matmą. Muszę je poprawić , bo jeśli nie to wyrzucą mnie z drużyny. To bardzo dla mnie ważne . Pomożesz mi ??
• Zgoda.
• Boże , Melanie , Dzięki wielkie. Gdzie się spotkamy ??
• Może u mnie – zaproponowałam. - Bo tak naprawdę to Eric nigdzie mnie nie puści , bo wczoraj zostałam zaatakowana.
• Oh , nic ci nie jest ??
• Nie , wszystko w porządku. To jak przyjdziesz ??
• Oczywiście. Będę o 19.
• Ok. To do wieczora.
• Tak , do wieczora.

***

Siedziałam na stołówce wraz z Aniołami i przyjaciółką. Zajadałam właśnie sałatkę warzywną i popijałam sokiem pomarańczowym.

• Mów co chciał od ciebie , Kydd ??
• Nie uwierzysz , ale chcę korepetycji.

Wanda wybuchła śmiechem. Śmiała się niebo głosy i nie mogła się powstrzymać. W końcu po 5 minutach się ogarnęła.

• A niech mnie , normalnie nie wierzę.
• Ja też nie , ale on był bardzo poważny. Chyba naprawdę mu zależy.

Spojrzałyśmy w jego stronę. Odkryłam , że mi się przygląda.

• On się na ciebie patrzy.
• Daj spokój , Wanda.
• Co was tak śmieszy ? Spytał Ian.
• No wiesz – zaczęła – Nie wiem jak to określić , ale normalnie niebo się wali , ponieważ Melanie ma branie. Dziś spotyka się z chłopakiem , który się jej podoba.

Eric się nie odzywał .Uparcie słuchał wywodów mojej przyjaciółki.

• To tylko korepetycje. - dopowiedziałam.
• Korepetycje czy nie. Spotykasz się z nim i to jest ważne.
• Będziemy się uczyć.
• Tak , od tego się zaczyna. - zadrwiła.

Pokazałam jej język i wróciłam do jedzenia nic nie mówiąc więcej.

***

Właśnie sprzątałam w pośpiechu mój pokój by jakoś wyglądał , a miałam tylko pół godziny do przyjścia Dylana.

• Po co się tak starasz ty tylko chłopak ..
• Staram się by nie wyjść na idiotkę , a tak poza tym. Jak tu przyjdzie to zostawisz nas samych. Pójdziesz na dół do moich rodziców , Jake'a i Jess. I będziesz z nimi oglądał telewizję.
• Dobrze – powiedział przez zęby.

Posprzątałam pokój. Poszłam na dół zrobiłam kanapki , wzięłam w dzbanku soku oraz trochę ciastek w miseczce , szklanki . Zaniosłam to wszystko na górę do mojego pokoju. Przygotowałam książki , czyste arkusze papieru oraz ołówek.

Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Zeszłam powoli. Drzwi Dylanowi otworzył mój tata.

• Witam , ja do Melanie . - powiedział grzecznie.
• Tak , wiem – zaczął mój ojciec – Zapraszam !! Melanie zaraz zejdzie.
• Melanie !! Krzyknął.
• Już idę – odpowiedziałam normalnie ponieważ już byłam na dole.

Dylan wszedł do holu. Zobaczyłam go . Miał na sobie jeansy , białą koszulę oraz skórzaną kurtkę. Gdy mnie zobaczył to lekko się uśmiedchnął.

• Cześć , Melanie.
• Dylan. - mruknęłam.

• Możecie iść , dalej sobie poradzę – zwróciłam do taty i Erica.

Bez słowa odwrócili się i zniknęli w salonie.

________________

No i jest rozdział.. Mam nadzieję , że się spodoba. !!! W bohaterach zrobiłam aktualizację.. Możecie zobaczyć najnowszych bohaterów.
Mam pytanie.. Zastanawiam się nad zmianą szablonu , co o tym sądzicie ??