Rozdział 5. Demon

Witam !!! Przepraszam , że tak późno rozdział i tyle musieliście czekać.. ale mam również inne problemy jak szkoła więc nie mam czasu non stop siedzieć przy komputerze i pisać to coraz nowe rozdziały.. Musicie mnie zrozumieć..

Mam nadzieję , że rozdział się spodoba.. !!!

Na dniach pojawi się nowy wygląd bloga więc jeżeli macie ochotę to odwiedzajcie i podglądajcie oraz piszcie swoje opinie.. !!

POZDRAWIAM WSZYSTKICH SERDECZNIE !!

ROZDZIAŁ DEDYKUJE WSZYSTKIM CO CZYTAJĄ I KOMENTUJĄ.

________

2 tygodnie później

• No i co zamierzasz do niego zagadać ?? spytała Wanda.
• Wanda , to nie jest zagadanie czy jak to tam nazwałaś. Chcę go przerosić za swoje zachowanie. Był dla mnie miły , a ja zachowałam się tak głupio.

Anioły szły z tyłu. Też o czymś rozmawiali.

Spojrzałam w tył. Eric patrzył przed siebie. Zobaczył , że na niego patrzę. Spojrzał mi w oczy. A ja szybko odwróciłam wzrok.

• Jak ci się żyje z Ianem ?? starałam się zmienić temat.
• Och , Ian .. Jest świetny. Tylko nikomu się nie wydawaj. Nikt się nie może dowiedzieć , ale wczoraj tak się złożyło , że całowaliśmy się. Boże jest w tym świetny.
• Co ?? krzyknęłam.

Kilka osób na mnie spojrzało jak na głupka. Prychali i szli dalej.

• Cicho bądź – uciszała – Wiem , że nie powinniśmy , ale to jest silniejsze. Chyba się w nim zakochuję i nie mów mi , że ty do Erica nic nie czujesz. Bo ci nie uwierzę.
• Dobra , tak czuję ale on twierdzi , że ja chcę mu się rzucić w ramiona jak każda inna dziewczyna na jego widok. Poza tym nie chcę mnie dopuścić , bo był kiedyś zakochany , a później ją stracił. Nie chce tego znowu przechodzić.
• Romantyczny dupek z niego – parsknęłam śmiechem.
• Patrz – zaczęła – Pan Kydd na dwunastej z Margaret.

Odszukałam go wzrokiem. Szedł przez korytarz w naszym kierunku wraz z Margaret trzymając ją za rękę. Uśmiechała się do niego.

Poczułam ukłucie bólu na sercu.

A chciałam iść do niego i przerosić za swoje zachowanie. Mieć nadzieję na coś więc. Jaka ja jestem głupia. Nadzieja to matka głupich.

Na to wygląda , że jestem głupia. Margaret przechwyciła mój wzrok i uśmiechnęła się szyderczo. Postanowiłam wziąć się w garść. Pokonać mój strach. Niech dzieje się co chcę. Tak też zrobię w sprawie Erica.

Jeżeli się nie odważę to nigdy się nie dowiem.

• Poczekaj chwilę , pójdę z nim pogadać – powiedziałam do Wandy.
• Powodzenia – szepnęła.

Podeszłam do Dylana i Margaret.

Cziliderka spojrzała na mnie wilkiem .

• Czego chcesz ?? warknęła na mnie.

Czułam na sobie wzrok Dylana. Spojrzałam na niego.

• Możemy pogadać.. Na osobności.
• Zobaczymy się później – zwrócił się do dziewczyny.

Margaret wpiła się w jego wargi , przy tym patrząc na mnie złowieszczo po czym odwróciła się i odeszła.

• O czym chciałaś pogadać ?? spytał.
• Możemy iść gdzieś gdzie nie będzie widowni ??

Rozejrzał się dookoła. Złapał mnie za nadgarstek i pociągnął za sobą do składzika dla woźnych.

Weszliśmy do ciemnego pomieszczenia. Czułam jego oddech na policzku.

Zapalił żarówkę wiszącą nad nami.

Pomieszczenie się rozjaśniło. Zobaczyłam , że stoimy bardzo blisko siebie.

Odsunęłam się o malutki krok w tył.

• Więc mów
• Przepraszam
• Za co mnie przepraszasz ??
• Za moje zachowanie. Bardzo chcę ci pomagać. I chcę byś był blisko mnie. Bardzo cię lubię. Nie wiem co mam robić... Jestem zagubiona.

Patrzył w ciszy nic nie mówiąc.

• Chyba niepotrzebnie to powiedziałam. Pójdę już.

Chciałam już wychodzić , ale mnie zatrzymał.

• Zaczekaj. Cieszę się , że mi to powiedziałaś , ale myślę , że to nic nie zmieni. Mam dziewczynę.
• Dlaczego to mówisz ?? To nie jesteś ty.
• Nie znasz mnie w ogóle
• Chyba masz racje. Ale wiesz co mogę powiedzieć. Od zawsze odkąd cię poznałam to mi się podobałeś. Każdy dookoła mi mówił , że nie jesteś chłopakiem o , którego warto walczyć i teraz mogę stwierdzić , że mieli racje. Ale przez te korepetycje choć niewiele czasu to było poznałam prawdziwego ciebie i sądzę , że trzeba o ciebie walczyć. Bo nie ufasz sam sobie. Boisz się. Dlatego udajesz. Bardzo za tobą tęsknię . Za prawdziwym tobą. - łzy mi się zbierały – Teraz już pójdę. Nie będę ci zajmować czasu , pewnie chcesz się zobaczyć z Margaret , ale jeżeli będziesz potrzebował mojej pomocy to możesz przyjść do mnie.
• Będę pamiętać.
• Tak , na pewno.
• Tylko tyle chciałaś mi powiedzieć ??
• Tak , to znaczy jeszcze jedno. Uczucia są do dupy.

Przepchnęłam się obok niego waląc go mocno w ramię , aż mnie to zabolało.

Wyszłam z kantorku.

Przed drzwiami stała Wanda. Widziałam na jej twarzy wymalowaną wściekłość.

Już chciała tam wejść i jeszcze z nim pogadać.

• Daj spokój. - powiedziałam ledwo. - Nie warto.

Nasze Anioły stały dwa metry dalej.

Podeszłam do Iana i Erica. Przerwali rozmowę i spojrzeli na mnie. Przysunęłam się bliżej Erica i przytuliłam się do niego. Na pewno był zaskoczony. Oparłam głowę na jego klatce piersiowej.

Łzy mi poleciały.

• Zabierz mnie do domu , proszę – powiedziałam dławiąc się płaczem.
• Dobrze.

Wziął mnie na ręce jak pan młody swoją świeżo upieczoną żonę.

Niósł mnie w stronę wyjścia.

[ Wanda ]

Podeszłam do Iana , który patrzył za Ericiem i Melanie.

• Jak ona ? Spytałam.
• Popłakała mu się w koszulkę. - powiedział.
• Co myślisz o Ericu ?
• Eric , hmm – zamyślił – To trudna osoba , ale da się lubić na swój sposób.
• Myślisz , że on do niej coś czuje ??
• Do Melanie ?? pokiwałam głową.
• Tak. Widać jak na nią patrzy.

Kaszlnął głośno – Powiedziałaś jej , o tym co zdarzyło się wczoraj ?

• Tak. Nie gniewasz się ??
• Nie , tylko by nikomu się nie wygadała , bo będę mieć problemy. Mamy kategoryczny zakaz bratania się w tym sensie z ludźmi.
• Nie powie nikomu.

[ Melanie ]

Eric położył mnie na łóżku. Nadal mnie trzymał. Już chciał odejść ale złapałam go za dłoń w ostatniej chwili.

Przycisnęłam głowę do poduszki.

• Proszę , zostań.
• Spokojnie , nigdzie nie idę

Puściłam jego dłoń i przykryłam się kołdrą. Przez chwilę dusiłam płacz po czym odpłynęłam z objęcia Morfeusza.

***

Biegłam właśnie kolejne okrążenie wokoło boiska szkolnego. Pot leciał mi po twarzy.

Byłam bardzo zmęczona , ale nie zatrzymałam się by odpocząć.

Nagle wpadło mi coś pod nogi i upadłam. Usłyszałam głośny rechot chłopaków z drużyny futboolowej oraz chichoty chiliderek.

Siedziałam przez chwilę na ziemi. Podniosłam wzrok w górę i chciałam złapać za barierkę , która była na wyciągnięcie moje ręki. Zamiast tego poczułam ciepłą dłoń. Spojrzałam w tamtym kierunku i zobaczyłam Dylan. Jego uścisk się pogłębił.

Ze złością wyrwałam rękę z jego uścisku , złapałam się za barierkę i dźwignęłam na nogi.

• Nie dotykaj mnie – warknęłam mu w twarz.

Pokręcił głową.

• Chciałem być miły – odpowiedział i odszedł.

***

Ubierałam w szatni w swoje ciuchy. Rozczesałam splątane włosy.

Usłyszałam , że ktoś tu jest . Wyjrzałam za rzędu szafek. Rozejrzałam się dookoła.

Nikogo nie widziałam. Wzruszyłam ramionami. Pewnie mi się przesłyszało.

Wróciłam do swojej szafki . Przeglądałam się w małym lusterku w mojej szafce.

Za sobą zobaczyłam Dylana . Pisnęłam ze strachu.

Odwróciłam się w jego kierunku.

• Nie strasz mnie – warknęłam.
• Przepraszam – mruknął.
• Co chciałeś ??
• Chciałem cię zobaczyć. No wiesz sam na sam..
• Po co ??

Nie odpowiedział tylko mnie pocałował. Przycisnął mnie do szafki. Objęłam go za szyję. Zanurzyłam dłonie w jego włosy.

Po chwili się oderwałam od niego.

• Przestań. Nie chcę twojej litości.
• To nie litość.

Spojrzałam w dół i zobaczyłam na jego prawej dłoni tatuaż w kształcie czaszki z dwoma błyskawicami. Dałabym głowę , że gdzieś już taki widziałam. Tylko nie mogłam sobie przypomnieć gdzie.

Zapytam się o ten tatuaż Erica , może on coś będzie wiedział na ten temat.

• Powinieneś już iść.
• Zerwałem z Margaret.
• No i co mnie to..
• Powinno cię to obchodzić.. Jesteś moja , rozumiesz..
• Jestem niczyja , a tym bardziej nie twoja.. Przecież to nie średniowiecze.
• My inaczej liczymy czas – powiedział z uśmieszkiem . Jest oczy zmieniły się w totalnie czarne.

Demon. On jestem Demonem.

• Jesteś demonem – wyjąkałam.
• O , tak. A twój aniołek nawet mnie wyczuł.. Nie jest zbyt dobry w tym co robi.
• Nie waż się tak o nim mówić... Zostaw mnie w spokoju.
• O , Nie... Jesteś mi potrzebna.. Może tego nie wiesz , ale jesteś bardzo wyjątkową osobą. Mam. Mamy plany co do ciebie moja droga.
• Słuchaj , mnie uważnie.. mam twoją przyjaciółeczkę i tego jej aniołka. Rób co każę , a nic im się nie stanie.
• Nie wierzę ci..
• Wierz w co chcesz..
• A jak nie będę robić co chcesz to co.
• Jeszcze nie wiem.. ale teraz idziesz ze mną.

Otoczenie wokoło mnie pociemniało.

***

Byłam przywiązana liną z sufitu tak , że wisiałam nogami nad ziemią. Moje ręce tak mnie bolały , że nie mogłam wytrzymać.

Co jakiś czas krzywiłam się z bólu.

Nie wiem dokładnie gdzie się znajdowałam , ale wiedziałam , że jestem daleko od domu. Na pewno Eric mnie szuka i nie pozwoli by mi się coś stało. A jeśli nie zdawał sobie sprawy , że zniknęłam.

Bardziej obstawiałam przy tym pierwszym.

Usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Zaczęłam się szarpać by jakoś się wydostać z pułapki. Ciężkie kroki zbliżały się nie ubłagalnie szybko.

• Wypuście mnie !! Krzyknęłam.

W pomieszczeniu po chwili pojawił się Dylan , a nim mężczyzna po 30 – stce.

Chłopak patrzył beznamiętnym wzrokiem. Miał mnie gdzieś , a jak głupia się w nim zakochałam. Byłam wściekła na siebie.

Mężczyzna za to patrzył na mnie urzeczony.

Rwałam się coraz mocniej.

• Muszę ci przyznać rację , chłopcze , jest piękna. Jak mówiłeś..

Przestałam się rwać i spojrzałam na nich zaskoczona.

• Spokojnie , kochanie , nic ci nie zrobimy – powiedział do mnie.
• Nie mów do mnie kochanie – warknęłam przez zęby.
• Jesteś bardzo waleczna – zaśmiał się krótko. - Może się przedstawię .. Jestem Lucyfer.

Gdy to usłyszałam szczęka opadła mi chyba do podłogi. Przede mną stała istota w którą nigdy nie wierzyłam .. Uważałam że to zabobon..

• Widzę , że jesteś bardzo zaskoczona , moja droga. Nie martw się nie zrobimy ci krzywdy.. Mam dla ciebie propozycję.
• Nic od ciebie nie chcę – wycedziłam.
• Droga Melanie , masz w sobie wielki dar.. potencjał , który się marnuje.. Czuję w tobie moc.. wielką .. wręcz jest jak bomba zegarowa , która czeka by w odpowiednim momencie wybuchnąć.. Jesteś dziewczyną z przepowiedni.
• Jakiej przepowiedni... ??
• Kiedyś kilka stuleci ten pewien wróżbita wywróżył mi . Powiedział to w formie przepowiedni , która brzmi tak „ Gdy wreszcie nadejdzie czas.. brązowo włosa dziewczyna.. poprowadzi wszystkich .. a siły zła zginął raz na zawsze.. „ Od tamtego czasu zabijałem wszystkie brązowowłose dziewczyny.. tylko jedynej zabić nie mogłem. Nadal nie mogę.
• Chciałeś to znaczy chcesz mnie zabić , ale nie możesz ?? zapytałam zszokowana i jednocześnie spadł mi kamień z serca bo nic nie mógł mi zrobić.

Pokiwał głową już wściekły.

• To mnie wypuść..
• Nie !! - warknął – Mam już dość tej rozmowy – skierował się do wyjścia.. - Zaknebluj ją. Niech się tak nie drze , bo mam przez nią migrenę – zwrócił się do Dylana. Chłopak pokiwał głową.
  Szatan wyszedł z pomieszczenia trzaskając drzwiami.
  Dylan ruszył w moim kierunku .
• Proszę , Dylan , wypuść mnie. On mi coś zrobi.. Proszę.. Nie skazuj mnie na śmierć.. Coś jest między nami i dobrze o tym wiesz – łapałam się każdej deski ratunku.
• Zamknij się
• Proszę.. Nie wierzę , że cię to nie obchodzi.. Proszę.
• Powiedziałem „Zamknij się” - krzyknął i uderzył mnie w twarz. Poczułam przeszywający ból. Ponownie mnie uderzył. Miałam mroczki przed oczami. Powoli czułam , że osuwam się w ciemność. Zakręciło mi się głowie. Odpłynęłam , a ostatnie co usłyszałam to ciche „ przepraszam” od strony Dylana.

[ Eric ]

• Mel ?? Jesteś tu ?? Krzyknąłem w szatni.

Cisza. Nic.

Poszukałem jej szafki. PO chwili znalazłem. W około porozrzucane były jej rzeczy. Coś było nie w porządku. Melanie nie zostawiła by tak po prostu swoich rzeczy i poszła.

Wziąłem swój telefon i zadzwoniłem do Iana.

PO dwóch sygnałach usłyszałem głos przyjaciela .

• Halo ??
• Ian , to ja Eric. Powiedz mi , że Melanie jest z tobą i Wandą.
• Nie . Nie ma jej. Co się stało ??
• Nie wiem gdzie jest. Czekałem na nią po drzwiami szatni dziewcząt. Jak wchodziła to powiedziała , że zaraz wyjdzie. Czekałem 20 minut więc zacząłem się martwić. Sprawdziłem , ale już nie było. Nie wiem co mam robić – zacząłem panikować.
• Spokojnie , stary . Znajdziemy ją. Zaraz spotkajmy się na głównym korytarzu.
• Ok , do zobaczenia.

***

Chwile później na korytarzu.

Staliśmy na pustym korytarzu.

• Jak mogłeś ją spuścić z oka – warknęła Wanda.
• Przepraszam – powiedziałem ze skruchą – Myślisz , że jest mi z tym dobrze. Jestem aniołem , Mel , nie mogę pozwolić by jej coś się stało.
• Jesteś po prostu... nawet nie mam słowa – warknęła – Zależy ci na niej czy nie ??

Zaskoczyła mnie tym pytaniem. Nie wdziałem co mam jej powiedzieć. A może wiedziałem tylko nie chciałem się przyznać przed samym sobą.

• Nie chcę by coś jej się stało – powiedziałem przez zęby.

Kątem oka zobaczyłem tego całego Dylana w , którym Mel się podkochuje i na co reagowałem z dużą zazdrością.

• Dylan !! - krzyknęła Wanda do niego i wolnym truchtem podbiegła do niego. My również podeszliśmy z Ianem bliżej by posłuchać.
• Widziałeś , Mel ??
• Mel ?? Nie , a co coś się stało ??

Nagle wyczułem bardzo dobrze znaną mi energię. Aura Mel. Trochę miał na sobie jej energii życiowej.

Poczułem wściekłość. Podbiegłem do chłopaka i złapałem do kołnierz przyciskając go do szafek.

• Kłamiesz . Gdzie ją zabrałeś , popierdolony dupku ??
• Nie jesteś taki szybki – powiedział z uśmiechem. Jego oczy stały się całe czarne.
• Demon.. - wydukała Wanda.
• Gdzie ją zabrałeś ??
• Tak gdzie jej nie znajdziesz. - zaśmiał się nonszalancko Dylan. - Jest z moim Panem. Ma on wobec niej wielkie plany.
• Jakim Panem ??
• Lucyfer – zaśmiał się.. - Rechotał jak głupi. - Ona ma moc by przywrócić porządek lub urzeczywistnić apokalipsę.
• Ona jest człowiekiem.
• Teraz , ale tylko kwestia czasu
• Nie doczekasz tego – warknąłem i już miałem mu wbić ostrze w serce..
• Poczekaj , nie zabijaj mnie. Zaprowadzę cię do niej. - gadał bez ładu ze strachu – Nie chciałem jej w ogóle tam zabierać do niego. Mimo iż jestem kim jestem zależy mi na niej. Wolałem wykonać rozkaz niż narazić się na gniew Lucyfera. Wybaczcie , ale musiałem to zrobić.. Nie zabijaj mnie.
• Co z nim robimy ?? spytał Ian. Spojrzałem na niego.
• Na razie nic – powiedziałem opanowany – Idź z Wandą do domu Melanie i powiedzcie rodzinie oraz Jake i Jess. Oni nam pomogą.

Kiwnął głową .

• Dobra , chodź Wanda.
• Lepiej mnie do niej zaprowadź inaczej cię zabiję.
• Ja wiem w czym jest problem – powiedział trochę pewniejszy siebie demon – Już nie chodzi ci o to , że ją zabrałem , tylko o to , że jesteś zazdrosny. Powiedzmy sobie szczerze. Ona mnie bardzo lubi , a ciebie skręca wiedząc o tym. Nie mam racji ??
• Nic nie wiesz – warknąłem i złapałem za szyję , unosząc go w górę. Wierzgał nogami i próbował łapać oddech.

Postanowiłem go puścić – Nie jesteś tego wart. A teraz przejdźmy do rzeczy. Gdzie ona jest ??